προεῖπον

Ancient Greek

Etymology

προ- (pro-) +‎ εἶπον (eîpon)

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /pro.êː.pon/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /proˈi.pon/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /proˈi.pon/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /proˈi.pon/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /proˈi.pon/

Verb

προεῖπον • (proeîpon)

to tell or state before
to premise
to proclaim or declare publicly
to order or command before

Usage notes

Supplies an aorist tense of προαγορεύω (proagoreúō) and προλέγω (prolégō).

Conjugation

Aorist: προεῖπον, προειπόμην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	προεῖπον	προεῖπες	προεῖπε(ν)	προείπετον	προειπέτην	προείπομεν	προείπετε	προεῖπον
	subjunctive	προείπω	προείπῃς	προείπῃ	προείπητον	προείπητον	προείπωμεν	προείπητε	προείπωσῐ(ν)
	optative	προείποιμῐ	προείποις	προείποι	προείποιτον	προειποίτην	προείποιμεν	προείποιτε	προείποιεν
	imperative		προειπέ	προειπέτω	προείπετον	προειπέτων		προείπετε	προειπόντων
middle	indicative	προειπόμην	προείπου	προείπετο	προείπεσθον	προειπέσθην	προειπόμεθᾰ	προείπεσθε	προείποντο
	subjunctive	προείπωμαι	προείπῃ	προείπηται	προείπησθον	προείπησθον	προειπώμεθᾰ	προείπησθε	προείπωνται
	optative	προειποίμην	προείποιο	προείποιτο	προείποισθον	προειποίσθην	προειποίμεθᾰ	προείποισθε	προείποιντο
	imperative		προειποῦ	προειπέσθω	προείπεσθον	προειπέσθων		προείπεσθε	προειπέσθων
		active			middle
infinitive		προειπεῖν			προειπέσθαι
participle	m	προειπών			προειπόμενος
	f	προειποῦσᾰ			προειπομένη
	n	προειπόν			προειπόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

προεῖπον

Ancient Greek

Etymology

Pronunciation

Verb

Usage notes

Conjugation

Further reading