ποιμενικός

ποιμενικός

Ancient Greek

Etymology

From ποιμήν (poimḗn, “shepherd”) +‎ -ικός (-ikós).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /poi̯.me.ni.kós/ → /py.me.niˈkos/ → /pi.me.niˈkos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /poi̯.me.ni.kós/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /py.me.niˈkos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /py.me.niˈkos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /py.me.niˈkos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /pi.me.niˈkos/

Adjective

ποιμενῐκός • (poimenikós) m (feminine ποιμενῐκή, neuter ποιμενῐκόν); first/second declension

1. Pertaining to a shepherd.
   • 93/94, Josephus, Jewish Antiquities, 1, 53, in Henry St. John Thackeray (tr. & ed.), Josephus with an English translation, vol. 4 (Jewish Antiquities, books I–IV), LCL, pages 24-25. Translation by Thackeray, including in square brackets his footnote.

     Ἄβελος μὲν γὰρ ὁ νεώτερος δικαιοσύνης ἐπεμελεῖτο καὶ πᾶσι τοῖς ὑπ’ αὐτοῦ πραττομένοις παρεῖναι τὸν θεὸν νομίζων ἀρετῆς προενόει, ποιμενικὸς δ’ ἦν ὁ βίος αὐτῷ:

     Ábelos mèn gàr ho neṓteros dikaiosúnēs epemeleîto kaì pâsi toîs hup’ autoû prattoménois pareînai tòn theòn nomízōn aretês proenóei, poimenikòs d’ ên ho bíos autôi:

     Abel, the younger, had respect for justice [Or "righteousness".] and, believing that God was with him in all his actions, paid heed to virtue ; he led the life of a shepherd.

Inflection

First and second declension of ποιμενῐκός; ποιμενῐκή; ποιμενῐκόν (Attic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		ποιμενῐκός poimenikós	ποιμενῐκή poimenikḗ	ποιμενῐκόν poimenikón		ποιμενῐκώ poimenikṓ	ποιμενῐκᾱ́ poimenikā́	ποιμενῐκώ poimenikṓ		ποιμενῐκοί poimenikoí	ποιμενῐκαί poimenikaí	ποιμενῐκᾰ́ poimeniká
Genitive		ποιμενῐκοῦ poimenikoû	ποιμενῐκῆς poimenikês	ποιμενῐκοῦ poimenikoû		ποιμενῐκοῖν poimenikoîn	ποιμενῐκαῖν poimenikaîn	ποιμενῐκοῖν poimenikoîn		ποιμενῐκῶν poimenikôn	ποιμενῐκῶν poimenikôn	ποιμενῐκῶν poimenikôn
Dative		ποιμενῐκῷ poimenikôi	ποιμενῐκῇ poimenikêi	ποιμενῐκῷ poimenikôi		ποιμενῐκοῖν poimenikoîn	ποιμενῐκαῖν poimenikaîn	ποιμενῐκοῖν poimenikoîn		ποιμενῐκοῖς poimenikoîs	ποιμενῐκαῖς poimenikaîs	ποιμενῐκοῖς poimenikoîs
Accusative		ποιμενῐκόν poimenikón	ποιμενῐκήν poimenikḗn	ποιμενῐκόν poimenikón		ποιμενῐκώ poimenikṓ	ποιμενῐκᾱ́ poimenikā́	ποιμενῐκώ poimenikṓ		ποιμενῐκούς poimenikoús	ποιμενῐκᾱ́ς poimenikā́s	ποιμενῐκᾰ́ poimeniká
Vocative		ποιμενῐκέ poimeniké	ποιμενῐκή poimenikḗ	ποιμενῐκόν poimenikón		ποιμενῐκώ poimenikṓ	ποιμενῐκᾱ́ poimenikā́	ποιμενῐκώ poimenikṓ		ποιμενῐκοί poimenikoí	ποιμενῐκαί poimenikaí	ποιμενῐκᾰ́ poimeniká
Derived forms		Adverb				Comparative				Superlative
		ποιμενῐκῶς poimenikôs				ποιμενῐκώτερος poimenikṓteros				ποιμενῐκώτᾰτος poimenikṓtatos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Further reading

• “ποιμενικός”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “ποιμενικός”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• ποιμενικός in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette