πινακόγραφος

πινακόγραφος

Ancient Greek

Etymology

From πίνᾰξ (pínax, “catalogue, register”) +‎ -γρᾰ́φος (-gráphos, “drawer, painter, writer”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /pi.na.kó.ɡra.pʰos/ → /pi.naˈko.ɣra.ɸos/ → /pi.naˈko.ɣra.fos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /pi.na.kó.ɡra.pʰos/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /pi.naˈko.ɡra.pʰos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /pi.naˈko.ɣra.ɸos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /pi.naˈko.ɣra.fos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /pi.naˈko.ɣra.fos/

Noun

πῐνᾰκόγρᾰφος • (pinakógraphos) m (genitive πῐνᾰκογρᾰ́φου); second declension

1. map maker
2. maker of catalogues

Declension

Second declension of ὁ πῐνᾰκόγρᾰφος; τοῦ πῐνᾰκογρᾰ́φου (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ πῐνᾰκόγρᾰφος ho pinakógraphos	τὼ πῐνᾰκογρᾰ́φω tṑ pinakográphō	οἱ πῐνᾰκόγρᾰφοι hoi pinakógraphoi
Genitive	τοῦ πῐνᾰκογρᾰ́φου toû pinakográphou	τοῖν πῐνᾰκογρᾰ́φοιν toîn pinakográphoin	τῶν πῐνᾰκογρᾰ́φων tôn pinakográphōn
Dative	τῷ πῐνᾰκογρᾰ́φῳ tôi pinakográphōi	τοῖν πῐνᾰκογρᾰ́φοιν toîn pinakográphoin	τοῖς πῐνᾰκογρᾰ́φοις toîs pinakográphois
Accusative	τὸν πῐνᾰκόγρᾰφον tòn pinakógraphon	τὼ πῐνᾰκογρᾰ́φω tṑ pinakográphō	τοὺς πῐνᾰκογρᾰ́φους toùs pinakográphous
Vocative	πῐνᾰκόγρᾰφε pinakógraphe	πῐνᾰκογρᾰ́φω pinakográphō	πῐνᾰκόγρᾰφοι pinakógraphoi
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Derived terms

• πινακογραφέω (pinakographéō)
• πινακογραφία (pinakographía)
• πινακογραφικός (pinakographikós)

 

References

• πινακόγραφος in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• πινακόγραφος in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette