παρακείμενος

παρακείμενος

Ancient Greek

Etymology

Perfect participle of πᾰρᾰ́κειμαι (parákeimai, “lie beside or before”). Substantivized (sense for grammar) in Hellenistic Koine with ellipsis of χρόνος (khrónos, “tense”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /pa.ra.kěː.me.nos/ → /pa.raˈci.me.nos/ → /pa.raˈci.me.nos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /pa.ra.kěː.me.nos/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /pa.raˈki.me.nos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /pa.raˈci.me.nos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /pa.raˈci.me.nos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /pa.raˈci.me.nos/

Noun

πᾰρᾰκείμενος • (parakeímenos) m (genitive πᾰρᾰκειμένου); second declension

1. (grammar) present perfect tense

Inflection

Second declension of ὁ πᾰρᾰκείμενος; τοῦ πᾰρᾰκειμένου (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ πᾰρᾰκείμενος ho parakeímenos	τὼ πᾰρᾰκειμένω tṑ parakeiménō	οἱ πᾰρᾰκείμενοι hoi parakeímenoi
Genitive	τοῦ πᾰρᾰκειμένου toû parakeiménou	τοῖν πᾰρᾰκειμένοιν toîn parakeiménoin	τῶν πᾰρᾰκειμένων tôn parakeiménōn
Dative	τῷ πᾰρᾰκειμένῳ tôi parakeiménōi	τοῖν πᾰρᾰκειμένοιν toîn parakeiménoin	τοῖς πᾰρᾰκειμένοις toîs parakeiménois
Accusative	τὸν πᾰρᾰκείμενον tòn parakeímenon	τὼ πᾰρᾰκειμένω tṑ parakeiménō	τοὺς πᾰρᾰκειμένους toùs parakeiménous
Vocative	πᾰρᾰκείμενε parakeímene	πᾰρᾰκειμένω parakeiménō	πᾰρᾰκείμενοι parakeímenoi
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Participle

πᾰρᾰκείμενος • (parakeímenos) m (feminine πᾰρᾰκειμένη, neuter πᾰρᾰκείμενον); first/second declension

1. perfect mediopassive participle of πᾰρᾰ́κειμαι (parákeimai)

Inflection

First and second declension of πᾰρᾰκείμενος; πᾰρᾰκειμένη; πᾰρᾰκείμενον (Attic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		πᾰρᾰκείμενος parakeímenos	πᾰρᾰκειμένη parakeiménē	πᾰρᾰκείμενον parakeímenon		πᾰρᾰκειμένω parakeiménō	πᾰρᾰκειμένᾱ parakeiménā	πᾰρᾰκειμένω parakeiménō		πᾰρᾰκείμενοι parakeímenoi	πᾰρᾰκείμεναι parakeímenai	πᾰρᾰκείμενᾰ parakeímena
Genitive		πᾰρᾰκειμένου parakeiménou	πᾰρᾰκειμένης parakeiménēs	πᾰρᾰκειμένου parakeiménou		πᾰρᾰκειμένοιν parakeiménoin	πᾰρᾰκειμέναιν parakeiménain	πᾰρᾰκειμένοιν parakeiménoin		πᾰρᾰκειμένων parakeiménōn	πᾰρᾰκειμένων parakeiménōn	πᾰρᾰκειμένων parakeiménōn
Dative		πᾰρᾰκειμένῳ parakeiménōi	πᾰρᾰκειμένῃ parakeiménēi	πᾰρᾰκειμένῳ parakeiménōi		πᾰρᾰκειμένοιν parakeiménoin	πᾰρᾰκειμέναιν parakeiménain	πᾰρᾰκειμένοιν parakeiménoin		πᾰρᾰκειμένοις parakeiménois	πᾰρᾰκειμέναις parakeiménais	πᾰρᾰκειμένοις parakeiménois
Accusative		πᾰρᾰκείμενον parakeímenon	πᾰρᾰκειμένην parakeiménēn	πᾰρᾰκείμενον parakeímenon		πᾰρᾰκειμένω parakeiménō	πᾰρᾰκειμένᾱ parakeiménā	πᾰρᾰκειμένω parakeiménō		πᾰρᾰκειμένους parakeiménous	πᾰρᾰκειμένᾱς parakeiménās	πᾰρᾰκείμενᾰ parakeímena
Vocative		πᾰρᾰκείμενε parakeímene	πᾰρᾰκειμένη parakeiménē	πᾰρᾰκείμενον parakeímenon		πᾰρᾰκειμένω parakeiménō	πᾰρᾰκειμένᾱ parakeiménā	πᾰρᾰκειμένω parakeiménō		πᾰρᾰκείμενοι parakeímenoi	πᾰρᾰκείμεναι parakeímenai	πᾰρᾰκείμενᾰ parakeímena
Derived forms		Adverb				Comparative				Superlative
		πᾰρᾰκειμένως parakeiménōs				—				—
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Descendants

• Greek: παρακείμενος (parakeímenos)

Further reading

• “παρακείμενος”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “παρακείμενος”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• “παρακείμενος”, in Autenrieth, Georg (1891) A Homeric Dictionary for Schools and Colleges, New York: Harper and Brothers

---

Greek

Etymology

Learnedly, from Ancient Greek πᾰρᾰκείμενος. Present participle of παράκειμαι (parákeimai), an ancient middle voice verb. Substantivized (sense for grammar), from Hellenistic Koine with ellipsis of χρόνος (khrónos, “tense”).[1]

Pronunciation

• IPA^(key): /pa.ɾaˈci.me.nos/
• Hyphenation: πα‧ρα‧κεί‧με‧νος

Noun

παρακείμενος • (parakeímenos) m

1. (grammar) perfect, present perfect

Usage notes

[2]In Greek there are two formations of perfect tense, both periphrastic:

• παρακείμενος (auxiliary verb έχω (écho) + infinitive)
• παρακείμενος β' (auxiliary verb είμαι (eímai) + passive perfect participle

Declension

declension of παρακείμενος

case     \\     number	singular	plural
nominative	παρακείμενος •	παρακείμενοι •
genitive	παρακειμένου •	παρακειμένων •
accusative	παρακείμενο •	παρακειμένους •
vocative	παρακείμενε •	παρακείμενοι •

Participle

παρακείμενος • (parakeímenos) m (feminine παρακείμενη, neuter παρακείμενο)

1. (formal) lie beside or before, left or right

   Χορήγηση οικοδομικής άδειας για την αποθήκη και τον παρακείμενο χώρο.

   Chorígisi oikodomikís ádeias gia tin apothíki kai ton parakeímeno chóro.

   Planning permission for the storeroom and the neighbouring area.

Declension

• Compare to the noun declension after the ancient inflection.

Declension of παρακείμενος

number  case \\ gender	singular			plural
	masculine	feminine	neuter	masculine	feminine	neuter
nominative	παρακείμενος •	παρακείμενη •	παρακείμενο •	παρακείμενοι •	παρακείμενες •	παρακείμενα •
genitive	παρακείμενου •	παρακείμενης •	παρακείμενου •	παρακείμενων •	παρακείμενων •	παρακείμενων •
accusative	παρακείμενο •	παρακείμενη •	παρακείμενο •	παρακείμενους •	παρακείμενες •	παρακείμενα •
vocative	παρακείμενε •	παρακείμενη •	παρακείμενο •	παρακείμενοι •	παρακείμενες •	παρακείμενα •

References

1. παρακείμενος - Λεξικό της κοινής νεοελληνικής [Dictionary of Standard Modern Greek], 1998, by the "Triantafyllidis" Foundation.
2. Georgios Babiniotis (2002), “παρακείμενος”, in Λεξικό της νέας ελληνικής γλώσσας: […] [Dictionary of the New Greek Language] (in Greek), 2nd edition, Athens: Kentro Lexikologias, →ISBN.