παντοκράτειρα

παντοκράτειρα

See also: παντοκρατείρα

Ancient Greek

Etymology

From παντο- (panto-), combining form of πᾶς (pâs, “all”) + the stem of κράτος (krátos, “power, strength”) + -τειρα (-teira, “female agent-noun suffix”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /pan.toˈkra.ti.ra/ → /pan.doˈkra.ti.ra/

• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /pan.toˈkra.ti.ra/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /pan.toˈkra.ti.ra/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /pan.toˈkra.ti.ra/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /pan.doˈkra.ti.ra/

Noun

παντοκράτειρᾰ • (pantokráteira) f (genitive παντοκρᾰτείρᾱς); first declension (Koine) (παντοκράτωρ m (pantokrátōr))

1. One female person who is all-powerful, omnipotent

Inflection

First declension of ἡ πᾰντοκρᾰ́τειρᾰ; τῆς πᾰντοκρᾰτείρᾱς (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ἡ πᾰντοκρᾰ́τειρᾰ hē pantokráteira	τὼ πᾰντοκρᾰτείρᾱ tṑ pantokrateírā	αἱ πᾰντοκρᾰ́τειραι hai pantokráteirai
Genitive	τῆς πᾰντοκρᾰτείρᾱς tês pantokrateírās	τοῖν πᾰντοκρᾰτείραιν toîn pantokrateírain	τῶν πᾰντοκρᾰτειρῶν tôn pantokrateirôn
Dative	τῇ πᾰντοκρᾰτείρᾳ têi pantokrateírāi	τοῖν πᾰντοκρᾰτείραιν toîn pantokrateírain	ταῖς πᾰντοκρᾰτείραις taîs pantokrateírais
Accusative	τὴν πᾰντοκρᾰ́τειρᾰν tḕn pantokráteiran	τὼ πᾰντοκρᾰτείρᾱ tṑ pantokrateírā	τᾱ̀ς πᾰντοκρᾰτείρᾱς tā̀s pantokrateírās
Vocative	πᾰντοκρᾰ́τειρᾰ pantokráteira	πᾰντοκρᾰτείρᾱ pantokrateírā	πᾰντοκρᾰ́τειραι pantokráteirai
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Further reading

• “παντοκράτειρα”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• παντοκράτειρα in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• παντοκράτειρα - ΛΟΓΕΙΟΝ (since 2011) Dictionaries for Ancient Greek and Latin (in English, French, Spanish, German, Dutch) University of Chicago.