πήδινος

πήδινος

Ancient Greek

Etymology

From πηδός (pēdós, “kind of tree”) +‎ -ινος (-inos).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /pɛ̌ː.di.nos/ → /ˈpi.ði.nos/ → /ˈpi.ði.nos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /pɛ̌ː.di.nos/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ˈpe̝.di.nos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ˈpi.ði.nos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ˈpi.ði.nos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ˈpi.ði.nos/

Adjective

πήδῐνος • (pḗdinos) m (feminine πηδῐ́νη, neuter πήδῐνον); first/second declension

1. made of πηδός (pēdós)

Inflection

First and second declension of πήδῐνος; πηδῐ́νη; πήδῐνον (Attic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		πήδῐνος pḗdinos	πηδῐ́νη pēdínē	πήδῐνον pḗdinon		πηδῐ́νω pēdínō	πηδῐ́νᾱ pēdínā	πηδῐ́νω pēdínō		πήδῐνοι pḗdinoi	πήδῐναι pḗdinai	πήδῐνᾰ pḗdina
Genitive		πηδῐ́νου pēdínou	πηδῐ́νης pēdínēs	πηδῐ́νου pēdínou		πηδῐ́νοιν pēdínoin	πηδῐ́ναιν pēdínain	πηδῐ́νοιν pēdínoin		πηδῐ́νων pēdínōn	πηδῐ́νων pēdínōn	πηδῐ́νων pēdínōn
Dative		πηδῐ́νῳ pēdínōi	πηδῐ́νῃ pēdínēi	πηδῐ́νῳ pēdínōi		πηδῐ́νοιν pēdínoin	πηδῐ́ναιν pēdínain	πηδῐ́νοιν pēdínoin		πηδῐ́νοις pēdínois	πηδῐ́ναις pēdínais	πηδῐ́νοις pēdínois
Accusative		πήδῐνον pḗdinon	πηδῐ́νην pēdínēn	πήδῐνον pḗdinon		πηδῐ́νω pēdínō	πηδῐ́νᾱ pēdínā	πηδῐ́νω pēdínō		πηδῐ́νους pēdínous	πηδῐ́νᾱς pēdínās	πήδῐνᾰ pḗdina
Vocative		πήδῐνε pḗdine	πηδῐ́νη pēdínē	πήδῐνον pḗdinon		πηδῐ́νω pēdínō	πηδῐ́νᾱ pēdínā	πηδῐ́νω pēdínō		πήδῐνοι pḗdinoi	πήδῐναι pḗdinai	πήδῐνᾰ pḗdina
Derived forms		Adverb				Comparative				Superlative
		πηδῐ́νως pēdínōs				πηδῐνώτερος pēdinṓteros				πηδῐνώτᾰτος pēdinṓtatos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Further reading

• “πήδινος”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• πήδινος in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette