νουθέτημα

νουθέτημα

Ancient Greek

Etymology

From νουθετέω (nouthetéō, “to admonish”) +‎ -μα (-ma).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /nuː.tʰé.tɛː.ma/ → /nuˈθe.ti.ma/ → /nuˈθe.ti.ma/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /nuː.tʰé.tɛː.ma/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /nuˈtʰe.te̝.ma/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /nuˈθe.ti.ma/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /nuˈθe.ti.ma/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /nuˈθe.ti.ma/

Noun

νουθέτημᾰ • (nouthétēma) n (genitive νουθετήμᾰτος); third declension

1. admonition, warning

Inflection

Third declension of τὸ νουθέτημᾰ; τοῦ νουθετήμᾰτος (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	τὸ νουθέτημᾰ tò nouthétēma	τὼ νουθετήμᾰτε tṑ nouthetḗmate	τᾰ̀ νουθετήμᾰτᾰ tà nouthetḗmata
Genitive	τοῦ νουθετήμᾰτος toû nouthetḗmatos	τοῖν νουθετημᾰ́τοιν toîn nouthetēmátoin	τῶν νουθετημᾰ́των tôn nouthetēmátōn
Dative	τῷ νουθετήμᾰτῐ tôi nouthetḗmati	τοῖν νουθετημᾰ́τοιν toîn nouthetēmátoin	τοῖς νουθετήμᾰσῐ / νουθετήμᾰσῐν toîs nouthetḗmasi(n)
Accusative	τὸ νουθέτημᾰ tò nouthétēma	τὼ νουθετήμᾰτε tṑ nouthetḗmate	τᾰ̀ νουθετήμᾰτᾰ tà nouthetḗmata
Vocative	νουθέτημᾰ nouthétēma	νουθετήμᾰτε nouthetḗmate	νουθετήμᾰτᾰ nouthetḗmata
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Further reading

• “νουθέτημα”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• νουθέτημα in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette