νεκραγωγός

νεκραγωγός

Ancient Greek

Etymology

From νεκρο- (nekro-, “dead”) +‎ ἀγωγή (agōgḗ, “transportation”) +‎ -ος (-os, noun-forming suffix)

Pronunciation

 

• IPA^(key): /ne.kra.ɡɔː.ɡós/ → /ne.kra.ɣoˈɣos/ → /ne.kra.ɣoˈɣos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /ne.kra.ɡɔː.ɡós/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ne.kra.ɡoˈɡos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ne.kra.ɣoˈɣos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ne.kra.ɣoˈɣos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ne.kra.ɣoˈɣos/

Noun

νεκρᾰγωγός • (nekragōgós) m (genitive νεκρᾰγωγοῦ); second declension

1. One who leads or guides the dead.

Inflection

Second declension of ὁ νεκρᾰγωγός; τοῦ νεκρᾰγωγοῦ (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ νεκρᾰγωγός ho nekragōgós	τὼ νεκρᾰγωγώ tṑ nekragōgṓ	οἱ νεκρᾰγωγοί hoi nekragōgoí
Genitive	τοῦ νεκρᾰγωγοῦ toû nekragōgoû	τοῖν νεκρᾰγωγοῖν toîn nekragōgoîn	τῶν νεκρᾰγωγῶν tôn nekragōgôn
Dative	τῷ νεκρᾰγωγῷ tôi nekragōgôi	τοῖν νεκρᾰγωγοῖν toîn nekragōgoîn	τοῖς νεκρᾰγωγοῖς toîs nekragōgoîs
Accusative	τὸν νεκρᾰγωγόν tòn nekragōgón	τὼ νεκρᾰγωγώ tṑ nekragōgṓ	τοὺς νεκρᾰγωγούς toùs nekragōgoús
Vocative	νεκρᾰγωγέ nekragōgé	νεκρᾰγωγώ nekragōgṓ	νεκρᾰγωγοί nekragōgoí
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Related terms

• νεκραγωγέω (nekragōgéō)

Further reading

• “νεκραγωγός”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “νεκραγωγός”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers