ναιετάω

Ancient Greek

Etymology

From Proto-Indo-European *nes- (“to join with, to conceal oneself”). Cognate with ναίω (naíō) and νέομαι (néomai).

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /nai̯.e.tá.ɔː/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /nɛ.eˈta.o/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /nɛ.eˈta.o/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ne.eˈta.o/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ne.eˈta.o/

Verb

ναιετάω • (naietáō) (Epic)

to dwell, inhabit
to be situated
to be inhabited, located

Conjugation

Present: ναιετᾰ́ω, ναιετᾰ́ομαι (Uncontracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ναιετᾰ́ω	ναιετᾰ́εις	ναιετᾰ́ει	ναιετᾰ́ετον	ναιετᾰ́ετον	ναιετᾰ́ομεν	ναιετᾰ́ετε	ναιετᾰ́ουσῐ(ν)
	subjunctive	ναιετᾰ́ω, ναιετᾰ́ωμῐ	ναιετᾰ́ῃς, ναιετᾰ́ῃσθᾰ	ναιετᾰ́ῃ, ναιετᾰ́ῃσῐ	ναιετᾰ́ητον	ναιετᾰ́ητον	ναιετᾰ́ωμεν	ναιετᾰ́ητε	ναιετᾰ́ωσῐ(ν)
	optative	ναιετᾰ́οιμῐ	ναιετᾰ́οισ(θᾰ)	ναιετᾰ́οι	ναιετᾰ́οιτον	ναιετᾰοίτην	ναιετᾰ́οιμεν	ναιετᾰ́οιτε	ναιετᾰ́οιεν
	imperative		ναιέτᾰε	ναιετᾰέτω	ναιετᾰ́ετον	ναιετᾰέτων		ναιετᾰ́ετε	ναιετᾰόντων
middle/ passive	indicative	ναιετᾰ́ομαι	ναιετᾰ́εαι	ναιετᾰ́εται	ναιετᾰ́εσθον	ναιετᾰ́εσθον	ναιετᾰόμε(σ)θᾰ	ναιετᾰ́εσθε	ναιετᾰ́ονται
	subjunctive	ναιετᾰ́ωμαι, ναιετᾰώμαιμῐ	ναιετᾰ́ηαι, ναιετᾰ́ηαι	ναιετᾰ́ηται, ναιετᾰήταισῐ	ναιετᾰ́ησθον	ναιετᾰ́ησθον	ναιετᾰώμε(σ)θᾰ	ναιετᾰ́ησθε	ναιετᾰ́ωνται
	optative	ναιετᾰοίμην	ναιετᾰ́οιο	ναιετᾰ́οιτο	ναιετᾰ́οισθον	ναιετᾰοίσθην	ναιετᾰοίμε(σ)θᾰ	ναιετᾰ́οισθε	ναιετᾰοίᾰτο
	imperative		ναιετᾰ́εο	ναιετᾰέσθω	ναιετᾰ́εσθον	ναιετᾰέσθων		ναιετᾰ́εσθε	ναιετᾰέσθων
		active				middle/passive
infinitive		ναιετᾰ́ειν				ναιετᾰ́εσθαι
participle	m	ναιετᾰ́ων				ναιετᾰόμενος
	f	ναιετάουσα, ναιετόωσα				ναιετᾰομένη
	n	ναιετᾰ́ον				ναιετᾰόμενον
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Present: ναιετῶ, ναιετῶμαι (Uncontracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ναιετῶ	ναιετᾷς	ναιετᾷ	ναιετᾶτον	ναιετᾶτον	ναιετῶμεν	ναιετᾶτε	ναιετῶσῐ(ν)
	subjunctive	ναιετῶ, ναιετῶμῐ	ναιετᾷς, ναιετᾷσθᾰ	ναιετᾷ, ναιετᾷσῐ	ναιετᾶτον	ναιετᾶτον	ναιετῶμεν	ναιετᾶτε	ναιετῶσῐ(ν)
	optative	ναιετῷμι	ναιετῷς	ναιετῷ	ναιετῷτον	ναιετῴτην	ναιετῷμεν	ναιετῷτε	ναιετῷεν
	imperative		ναιέτᾱ	ναιετᾱ́τω	ναιετᾶτον	ναιετᾱ́των		ναιετᾶτε	ναιετώντων
middle/ passive	indicative	ναιετῶμαι	ναιετᾷ	ναιετᾶται	ναιετᾶσθον	ναιετᾶσθον	ναιετώμε(σ)θᾰ	ναιετᾶσθε	ναιετῶνται
	subjunctive	ναιετῶμαι, ναιετῶμαιμῐ	ναιετᾷ, ναιετᾷ	ναιετᾶται, ναιετᾶταισῐ	ναιετᾶσθον	ναιετᾶσθον	ναιετώμε(σ)θᾰ	ναιετᾶσθε	ναιετῶνται
	optative	ναιετῴμην	ναιετῷο	ναιετῷτο	ναιετῷσθον	ναιετῴσθην	ναιετῴμε(σ)θᾰ	ναιετῷσθε	ναιετῴᾰτο
	imperative		ναιετῶ	ναιετᾱ́σθω	ναιετᾶσθον	ναιετᾱ́σθων		ναιετᾶσθε	ναιετᾱ́σθων
		active				middle/passive
infinitive		ναιετᾶν/ναιετήμεναι				ναιετᾶσθαι
participle	m	ναιετῶν				ναιετώμενος
	f	ναιετάουσα, ναιετόωσα				ναιετωμένη
	n	ναιετῶν				ναιετώμενον
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Imperfect: ναιετάασκον, ναιεταασκόμην iterative, Epic