μόναυλος

μόναυλος

Ancient Greek

Etymology

From μόνος (mónos, “alone, solitary, single”) +‎ αὐλός (aulós, “flute”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /mó.nau̯.los/ → /ˈmo.na.βlos/ → /ˈmo.na.vlos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /mó.nau̯.los/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ˈmo.naw.los/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ˈmo.na.βlos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ˈmo.na.vlos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ˈmo.na.vlos/

Noun

μόναυλος • (mónaulos) m (genitive μοναύλου); second declension

1. single flute
2. player on the single flute

Inflection

Second declension of ὁ μόναυλος; τοῦ μοναύλου (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ μόναυλος ho mónaulos	τὼ μοναύλω tṑ monaúlō	οἱ μόναυλοι hoi mónauloi
Genitive	τοῦ μοναύλου toû monaúlou	τοῖν μοναύλοιν toîn monaúloin	τῶν μοναύλων tôn monaúlōn
Dative	τῷ μοναύλῳ tôi monaúlōi	μοναύλοιν monaúloin	τοῖς μοναύλοις toîs monaúlois
Accusative	τὸν μόναυλον tòn mónaulon	μοναύλω monaúlō	τοὺς μοναύλους toùs monaúlous
Vocative	μόναυλε mónaule	μοναύλω monaúlō	μόναυλοι mónauloi
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Derived terms

• μοναυλέω (monauléō)
• μοναυλῐ́ᾱ (monaulíā)
• μοναυλῐκός (monaulikós)
• μονάυλῐον (monáulion)

 

Descendants

• → Latin: monaulos
  • → Italian: monaulo

Adjective

μόναυλος • (mónaulos) m or f (neuter μόναυλον); second declension

1. played on a single flute

Declension

Second declension of μόναυλος; μόναυλον (Attic)

Number		Singular			Dual			Plural
Case/Gender		Masculine / Feminine	Neuter		Masculine / Feminine	Neuter		Masculine / Feminine	Neuter
Nominative		μόναυλος mónaulos	μόναυλον mónaulon		μοναύλω monaúlō	μοναύλω monaúlō		μόναυλοι mónauloi	μόναυλᾰ mónaula
Genitive		μοναύλου monaúlou	μοναύλου monaúlou		μοναύλοιν monaúloin	μοναύλοιν monaúloin		μοναύλων monaúlōn	μοναύλων monaúlōn
Dative		μοναύλῳ monaúlōi	μοναύλῳ monaúlōi		μοναύλοιν monaúloin	μοναύλοιν monaúloin		μοναύλοις monaúlois	μοναύλοις monaúlois
Accusative		μόναυλον mónaulon	μόναυλον mónaulon		μοναύλω monaúlō	μοναύλω monaúlō		μοναύλους monaúlous	μόναυλᾰ mónaula
Vocative		μόναυλε mónaule	μόναυλον mónaulon		μοναύλω monaúlō	μοναύλω monaúlō		μόναυλοι mónauloi	μόναυλᾰ mónaula
Derived forms		Adverb			Comparative			Superlative
		μοναύλως monaúlōs			μοναυλότερος monaulóteros			μοναυλότᾰτος monaulótatos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Further reading

• μόναυλος in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• μόναυλος in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• μόναυλος in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette