μονοπώλιον

μονοπώλιον

Ancient Greek

Etymology

From μόνος (mónos, “sole, only”) +‎ πωλέω (pōléō, “I sell”) +‎ -ιον (-ion).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /mo.no.pɔ̌ː.li.on/ → /mo.noˈpo.li.on/ → /mo.noˈpo.li.on/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /mo.no.pɔ̌ː.li.on/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /mo.noˈpo.li.on/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /mo.noˈpo.li.on/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /mo.noˈpo.li.on/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /mo.noˈpo.li.on/

Noun

μονοπώλῐον • (monopṓlion) n (genitive μονοπωλῐ́ου); second declension

1. right of monopoly
2. an entity possessing a monopoly

Inflection

Second declension of τὸ μονοπώλῐον; τοῦ μονοπωλῐ́ου (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	τὸ μονοπώλῐον tò monopṓlion	τὼ μονοπωλῐ́ω tṑ monopōlíō	τᾰ̀ μονοπώλῐᾰ tà monopṓlia
Genitive	τοῦ μονοπωλῐ́ου toû monopōlíou	τοῖν μονοπωλῐ́οιν toîn monopōlíoin	τῶν μονοπωλῐ́ων tôn monopōlíōn
Dative	τῷ μονοπωλῐ́ῳ tôi monopōlíōi	τοῖν μονοπωλῐ́οιν toîn monopōlíoin	τοῖς μονοπωλῐ́οις toîs monopōlíois
Accusative	τὸ μονοπώλῐον tò monopṓlion	τὼ μονοπωλῐ́ω tṑ monopōlíō	τᾰ̀ μονοπώλῐᾰ tà monopṓlia
Vocative	μονοπώλῐον monopṓlion	μονοπωλῐ́ω monopōlíō	μονοπώλῐᾰ monopṓlia
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Related terms

• μονοπωλία (monopōlía)

Further reading

• μονοπώλιον in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• μονοπώλιον in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette