μενεαίνω

μενεαίνω

Ancient Greek

Etymology

From μένος (ménos) +‎ -αίνω (-aínō).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /me.ne.ǎi̯.nɔː/ → /me.neˈɛ.no/ → /me.neˈe.no/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /me.ne.ǎi̯.nɔː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /me.neˈɛ.no/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /me.neˈɛ.no/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /me.neˈe.no/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /me.neˈe.no/

Verb

μενεαίνω • (meneaínō)

1. (Epic) to desire eagerly

   Synonym: μενοινάω (menoináō)

Conjugation

   Present: μενεαίνω (Epic)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	μενεαίνω	μενεαίνεις	μενεαίνει	μενεαίνετον	μενεαίνετον	μενεαίνομεν	μενεαίνετε	μενεαίνουσῐ(ν)
	subjunctive	μενεαίνω, μενεαίνωμῐ	μενεαίνῃς, μενεαίνῃσθᾰ	μενεαίνῃ, μενεαίνῃσῐ	μενεαίνητον	μενεαίνητον	μενεαίνωμεν	μενεαίνητε	μενεαίνωσῐ(ν)
	optative	μενεαίνοιμῐ	μενεαίνοισ(θᾰ)	μενεαίνοι	μενεαίνοιτον	μενεαινοίτην	μενεαίνοιμεν	μενεαίνοιτε	μενεαίνοιεν
	imperative		μενέαινε	μενεαινέτω	μενεαίνετον	μενεαινέτων		μενεαίνετε	μενεαινόντων
		active
infinitive		μενεαίνειν/μενεαινέμεν(αι)/μενεαινμέναι
participle	m	μενεαίνων
	f	μενεαίνουσᾰ
	n	μενεαῖνον
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Imperfect: μενέαινον (Epic)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	μενέαινον	μενέαινες	μενέαινε(ν)	μενεαίνετον	μενεαινέτην	μενεαίνομεν	μενεαίνετε	μενέαινον
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Aorist: μενέηνᾰ (Epic)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	μενέηνᾰ	μενέηνᾰς	μενέηνε(ν)	μενεήνᾰτον	μενεηνᾰ́την	μενεήνᾰμεν	μενεήνᾰτε	μενέηνᾰν
	subjunctive	μενεήνω, μενεήνωμῐ	μενεήνῃς, μενεήνῃσθᾰ	μενεήνῃ, μενεήνῃσῐ	μενεήνητον	μενεήνητον	μενεήνωμεν	μενεήνητε	μενεήνωσῐ(ν)
	optative	μενεήναιμῐ	μενεήναις, μενεήναισθᾰ, μενεήνειᾰς	μενεήνειε(ν), μενεήναι	μενεηνεῖτον	μενεηνείτην	μενεηνεῖμεν	μενεηνεῖτε	μενεηνεῖεν
	imperative		μενέηνον	μενεηνᾰ́τω	μενεήνᾰτον	μενεηνᾰ́των		μενεήνᾰτε	μενεηνᾰ́ντων
		active
infinitive		μενεῆναι/μενεηνᾰ́μεν/μενεηνᾰμέναι
participle	m	μενεήνᾱς
	f	μενεήνᾱσᾰ
	n	μενεῆνᾰν
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Related terms

• μενοινάω (menoináō)

Further reading

• “μενεαίνω”, in Autenrieth, Georg (1891) A Homeric Dictionary for Schools and Colleges, New York: Harper and Brothers
• μενεαίνω in Cunliffe, Richard J. (1924) A Lexicon of the Homeric Dialect: Expanded Edition, Norman: University of Oklahoma Press, published 1963
• “μενεαίνω”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press