Μελπομένη

Μελπομένη

Ancient Greek

Etymology

From the feminine mediopassive participle of μέλπω (mélpō, “to sing”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /mel.po.mé.nɛː/ → /mel.poˈme.ni/ → /mel.poˈme.ni/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /mel.po.mé.nɛː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /mel.poˈme.ne̝/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /mel.poˈme.ni/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /mel.poˈme.ni/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /mel.poˈme.ni/

Proper noun

Μελπομένη • (Melpoménē) f (genitive Μελπομένης); first declension

1. Melpomene, muse of singing and later of tragedy

Inflection

First declension of ἡ Μελπομένη; τῆς Μελπομένης (Attic)

Case / #	Singular
Nominative	ἡ Μελπομένη hē Melpoménē
Genitive	τῆς Μελπομένης tês Melpoménēs
Dative	τῇ Μελπομένῃ têi Melpoménēi
Accusative	τὴν Μελπομένην tḕn Melpoménēn
Vocative	Μελπομένη Melpoménē
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Descendants

• Latin: Melpomene
  • English: Melpomene
• → Russian: Мельпоме́на (Melʹpoména)

See also

• (Greek mythology Muses) Muse; Καλλιόπη, Κλειώ, Ἐρατώ, Εὐτέρπη, Μελπομένη, Πολύμνια, Τερψιχόρη, Θάλεια, Οὐρανία

Further reading

• “Μελπομένη”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press