μελαγχολία

μελαγχολία

Ancient Greek

Etymology

From μελάγχολος (melánkholos, “dipped in black bile”) +‎ -ία (-ía), from μέλας (mélas, “black”) + χόλος (khólos, “gall, bile”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /me.laŋ.kʰo.lí.aː/ → /me.laŋ.xoˈli.a/ → /me.laŋ.xoˈli.a/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /me.laŋ.kʰo.lí.aː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /me.laŋ.kʰoˈli.a/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /me.laŋ.xoˈli.a/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /me.laŋ.xoˈli.a/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /me.laŋ.xoˈli.a/

Noun

μελαγχολῐ́ᾱ • (melankholíā) f (genitive μελαγχολῐ́ᾱς); first declension

1. melancholy, atrabiliousness

Inflection

First declension of ἡ μελαγχολῐ́ᾱ; τῆς μελαγχολῐ́ᾱς (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ἡ μελαγχολῐ́ᾱ hē melankholíā	τὼ μελαγχολῐ́ᾱ tṑ melankholíā	αἱ μελαγχολῐ́αι hai melankholíai
Genitive	τῆς μελαγχολῐ́ᾱς tês melankholíās	τοῖν μελαγχολῐ́αιν toîn melankholíain	τῶν μελαγχολῐῶν tôn melankholiôn
Dative	τῇ μελαγχολῐ́ᾳ têi melankholíāi	τοῖν μελαγχολῐ́αιν toîn melankholíain	ταῖς μελαγχολῐ́αις taîs melankholíais
Accusative	τὴν μελαγχολῐ́ᾱν tḕn melankholíān	τὼ μελαγχολῐ́ᾱ tṑ melankholíā	τᾱ̀ς μελαγχολῐ́ᾱς tā̀s melankholíās
Vocative	μελαγχολῐ́ᾱ melankholíā	μελαγχολῐ́ᾱ melankholíā	μελαγχολῐ́αι melankholíai
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Descendants

• → English: melancholy
• ⇒ Esperanto: melankolio
• → Late Latin: melancholia

See also

• μελαγχολικός (melankholikós)

Further reading

• “μελαγχολία”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• μελαγχολία in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette