μαντεία

μαντεία

See also: μαντεῖα

Ancient Greek

Alternative forms

• μαντείη (manteíē) – Epic
• μαντηΐη (mantēḯē) – Ionic

Etymology

From μᾰντεύομαι (manteúomai, “I divine, prophesy”) +‎ -ῐ́ᾱ (-íā).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /man.těː.aː/ → /manˈti.a/ → /manˈdi.a/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /man.těː.aː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /manˈti.a/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /manˈti.a/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /manˈti.a/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /manˈdi.a/

Noun

μᾰντείᾱ • (manteíā) f (genitive μᾰντείᾱς); first declension

1. prophecy, divination, oracle
2. The power to prophesy or divine

Inflection

First declension of ἡ μᾰντείᾱ; τῆς μᾰντείᾱς (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ἡ μᾰντείᾱ hē manteíā	τὼ μᾰντείᾱ tṑ manteíā	αἱ μᾰντεῖαι hai manteîai
Genitive	τῆς μᾰντείᾱς tês manteíās	τοῖν μᾰντείαιν toîn manteíain	τῶν μᾰντειῶν tôn manteiôn
Dative	τῇ μᾰντείᾳ têi manteíāi	τοῖν μᾰντείαιν toîn manteíain	ταῖς μᾰντείαις taîs manteíais
Accusative	τὴν μᾰντείᾱν tḕn manteíān	τὼ μᾰντείᾱ tṑ manteíā	τᾱ̀ς μᾰντείᾱς tā̀s manteíās
Vocative	μᾰντείᾱ manteíā	μᾰντείᾱ manteíā	μᾰντεῖαι manteîai
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Derived terms

• ἡλῐομᾰντείᾱ (hēliomanteíā)
• ῥᾰβδομᾰντείᾱ (rhabdomanteíā)
• ὑδρομᾰντείᾱ (hudromanteíā)
• φῐᾰλομᾰντείᾱ (phialomanteíā)

 

Descendants

• → Greek: μαντεία (manteía) (learned)
• → Latin: -mantīa
  • → Old French: -mancie
    • French: -mancie
    • → Middle English: -mancie, -mauncie
      • English: -mancy
  • Italian: -manzia
  • → Finnish: -mantia
  • Sicilian: -manzìa

Adjective

μαντείᾱ • (manteíā)

1. inflection of μαντεῖος (manteîos):
   1. feminine nominative/vocative singular
   2. feminine nominative/vocative/accusative dual

Further reading

• “μαντεία”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “μαντεία”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• μαντεία in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• Woodhouse, S. C. (1910) English–Greek Dictionary: A Vocabulary of the Attic Language‎, London: Routledge & Kegan Paul Limited.
  • divination idem, page 244.
  • forecast idem, page 336.
  • oracle idem, page 577.
  • prediction idem, page 634.
  • prognostication idem, page 653.
  • prophecy idem, page 653.
  • superstition idem, page 839.

---

Greek

Pronunciation

• IPA^(key): /manˈdi.a/
• Hyphenation: μα‧ντεί‧α

Etymology 1

Learned borrowing from Ancient Greek μαντεία (manteía).

Noun

μαντεία • (manteía) f (plural μαντείες)

1. divination
2. The power to prophesy or divine

Declension

declension of μαντεία

case     \\     number	singular	plural
nominative	μαντεία •	μαντείες •
genitive	μαντείας •	μαντειών •
accusative	μαντεία •	μαντείες •
vocative	μαντεία •	μαντείες •

Related terms

• -μαντεία f (-manteía, “-mancy”)
• and see: μάντης m (mántis, “prophet; clairvoyante”)

Etymology 2

Monotonic spelling of μαντεῖα, plural of μαντείο, μαντεῖον n (manteîon, “oracle”).

Noun

μαντεία • (manteía) n

1. Nominative, accusative and vocative plural form of μαντείο (manteío).