μένος

μένος

See also: -μενος

Ancient Greek

Etymology

From Proto-Hellenic *ménos, from Proto-Indo-European *ménos (“mind”), from *men- (“to think”). Cognates include Avestan 𐬨𐬀𐬥𐬋‎ (manō) and Sanskrit मनस् (mánas).[1]

Pronunciation

 

• IPA^(key): /mé.nos/ → /ˈme.nos/ → /ˈme.nos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /mé.nos/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ˈme.nos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ˈme.nos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ˈme.nos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ˈme.nos/

Noun

μένος • (ménos) n (genitive μένεος or μένους); third declension

1. mind
2. desire, ardor, wish, purpose
3. anger
4. courage, spirit, vigor
5. power, strength, force
6. violence

Inflection

Third declension of τὸ μένος; τοῦ μένους (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	τὸ μένος tò ménos	τὼ μένει tṑ ménei	τᾰ̀ μένη tà ménē
Genitive	τοῦ μένους toû ménous	τοῖν μενοῖν toîn menoîn	τῶν μενῶν tôn menôn
Dative	τῷ μένει tôi ménei	τοῖν μενοῖν toîn menoîn	τοῖς μένεσῐ / μένεσῐν toîs ménesi(n)
Accusative	τὸ μένος tò ménos	τὼ μένει tṑ ménei	τᾰ̀ μένη tà ménē
Vocative	μένος ménos	μένει ménei	μένη ménē
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Third declension of μένος; μένεος (Epic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	μένος ménos	μένει / μένεε ménei / ménee	μένεᾰ ménea
Genitive	μένεος / μένευς méneos / méneus	μενέοιν menéoin	μενέων menéōn
Dative	μένει / μένεῐ̈ ménei / méneï	μενέοιν menéoin	μένεσῐ / μένεσῐν ménesi(n)
Accusative	μένος ménos	μένει / μένεε ménei / ménee	μένεᾰ ménea
Vocative	μένος ménos	μένει / μένεε ménei / ménee	μένεᾰ ménea
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms may be based on conjecture. Use with caution.

Derived terms

• Ἀλκᾰμένης (Alkaménēs)
• Ἀναξιμένης (Anaximénēs)
• δυσμενής (dusmenḗs)
• Εὐθυμένης (Euthuménēs)
• Εὐμένης (Euménēs)
• Εὐμενῐ́δες (Eumenídes)
• Ἰδομένη (Idoménē)
• Ἱππομένης (Hippoménēs)
• Κλεομένης (Kleoménēs)
• Μένανδρος (Ménandros)
• Μενέλᾱος (Menélāos)
• Μενέσθης (Menésthēs)
• Μενέσθιος (Menésthios)
• Μενίππη (Meníppē)
• Μένιππος (Ménippos)
• μενοεικής (menoeikḗs)
• Μενοικεύς (Menoikeús)
• Μενοίτῐος (Menoítios)
• Τισαμενός (Tisamenós)
• ὑπερμενής (hupermenḗs)

 

Related terms

• Ᾰ̓χαιμένης (Akhaiménēs)
• αὐτόμᾰτος (autómatos)
• μενεαίνω (meneaínō)
• μενοινάω (menoináō)

References

1. Beekes, Robert S. P. (2010), “μένος”, in Etymological Dictionary of Greek (Leiden Indo-European Etymological Dictionary Series; 10), with the assistance of Lucien van Beek, Leiden, Boston: Brill, →ISBN, pages 930-931

Further reading

• “μένος”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “μένος”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• “μένος”, in Autenrieth, Georg (1891) A Homeric Dictionary for Schools and Colleges, New York: Harper and Brothers
• μένος in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• μένος in Cunliffe, Richard J. (1924) A Lexicon of the Homeric Dialect: Expanded Edition, Norman: University of Oklahoma Press, published 1963
• “μένος”, in Slater, William J. (1969) Lexicon to Pindar, Berlin: Walter de Gruyter
• Woodhouse, S. C. (1910) English–Greek Dictionary: A Vocabulary of the Attic Language‎, London: Routledge & Kegan Paul Limited.
  • anger idem, page 29.
  • force idem, page 335.
  • indignation idem, page 433.
  • ire idem, page 459.
  • might idem, page 528.
  • passion idem, page 597.
  • power idem, page 630.
  • rage idem, page 668.
  • strength idem, page 824.