κολοβόω

Ancient Greek

Etymology

From Ancient Greek κολάζω (kolázō, “chastise, punish”).

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /ko.lo.bó.ɔː/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ko.loˈbo.o/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /ko.loˈβo.o/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ko.loˈvo.o/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ko.loˈvo.o/

Verb

κολοβόω • (kolobóō)

dock, curtail, mutilate
1. (of time) curtail, shorten

Inflection

Present: κολοβῶ, κολοβοῦμαι (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	κολοβῶ	κολοβοῖς	κολοβοῖ	κολοβοῦτον	κολοβοῦτον	κολοβοῦμεν	κολοβοῦτε	κολοβοῦσῐ(ν)
	subjunctive	κολοβῶ	κολοβοῖς	κολοβοῖ	κολοβῶτον	κολοβῶτον	κολοβῶμεν	κολοβῶτε	κολοβῶσῐ(ν)
	optative	κολοβοίην, κολοβοῖμῐ	κολοβοίης, κολοβοῖς	κολοβοίη, κολοβοῖ	κολοβοῖτον, κολοβοίητον	κολοβοίτην, κολοβοιήτην	κολοβοῖμεν, κολοβοίημεν	κολοβοῖτε, κολοβοίητε	κολοβοῖεν, κολοβοίησᾰν
	imperative		κολόβου	κολοβούτω	κολοβοῦτον	κολοβούτων		κολοβοῦτε	κολοβούντων
middle/ passive	indicative	κολοβοῦμαι	κολοβοῖ	κολοβοῦται	κολοβοῦσθον	κολοβοῦσθον	κολοβούμεθᾰ	κολοβοῦσθε	κολοβοῦνται
	subjunctive	κολοβῶμαι	κολοβοῖ	κολοβῶται	κολοβῶσθον	κολοβῶσθον	κολοβώμεθᾰ	κολοβῶσθε	κολοβῶνται
	optative	κολοβοίμην	κολοβοῖο	κολοβοῖτο	κολοβοῖσθον	κολοβοίσθην	κολοβοίμεθᾰ	κολοβοῖσθε	κολοβοῖντο
	imperative		κολοβοῦ	κολοβούσθω	κολοβοῦσθον	κολοβούσθων		κολοβοῦσθε	κολοβούσθων
		active				middle/passive
infinitive		κολοβοῦν				κολοβοῦσθαι
participle	m	κολοβῶν				κολοβούμενος
	f	κολοβοῦσᾰ				κολοβουμένη
	n	κολοβοῦν				κολοβούμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Derived terms

κολόβωμα (kolóbōma, “the part taken away in mutilation”)
⇒ English: coloboma (noun)

References

κολοβόω in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press