κειμένους

κειμένους

Ancient Greek

Pronunciation

 

• IPA^(key): /keː.mé.nuːs/ → /kiˈme.nus/ → /ciˈme.nus/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /keː.mé.nuːs/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /kiˈmɛ.nus/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /kiˈme.nus/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ciˈme.nus/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ciˈme.nus/

Participle

κειμένους • (keiménous)

1. masculine accusative plural of κείμενος (keímenos)

Declension

First and second declension of κείμενος; κειμένη; κείμενον (Attic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		κείμενος keímenos	κειμένη keiménē	κείμενον keímenon		κειμένω keiménō	κειμένᾱ keiménā	κειμένω keiménō		κείμενοι keímenoi	κείμεναι keímenai	κείμενᾰ keímena
Genitive		κειμένου keiménou	κειμένης keiménēs	κειμένου keiménou		κειμένοιν keiménoin	κειμέναιν keiménain	κειμένοιν keiménoin		κειμένων keiménōn	κειμένων keiménōn	κειμένων keiménōn
Dative		κειμένῳ keiménōi	κειμένῃ keiménēi	κειμένῳ keiménōi		κειμένοιν keiménoin	κειμέναιν keiménain	κειμένοιν keiménoin		κειμένοις keiménois	κειμέναις keiménais	κειμένοις keiménois
Accusative		κείμενον keímenon	κειμένην keiménēn	κείμενον keímenon		κειμένω keiménō	κειμένᾱ keiménā	κειμένω keiménō		κειμένους keiménous	κειμένᾱς keiménās	κείμενᾰ keímena
Vocative		κείμενε keímene	κειμένη keiménē	κείμενον keímenon		κειμένω keiménō	κειμένᾱ keiménā	κειμένω keiménō		κείμενοι keímenoi	κείμεναι keímenai	κείμενᾰ keímena
Derived forms		Adverb				Comparative				Superlative
		κειμένως keiménōs				κειμενώτερος keimenṓteros				κειμενώτᾰτος keimenṓtatos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.