καθομιλουμένη

καθομιλουμένη

Ancient Greek

Pronunciation

 

• IPA^(key): /ka.tʰo.mi.luː.mé.nɛː/ → /ka.θo.mi.luˈme.ni/ → /ka.θo.mi.luˈme.ni/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /ka.tʰo.mi.luː.mé.nɛː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ka.tʰo.mi.luˈme.ne̝/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ka.θo.mi.luˈme.ni/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ka.θo.mi.luˈme.ni/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ka.θo.mi.luˈme.ni/

Participle

καθομιλουμένη • (kathomilouménē)

1. feminine nominative/vocative singular of καθομιλούμενος (kathomiloúmenos)

---

Greek

Etymology

Present participle of the middle disposition of Hellenistic Koine Greek καθομιλοῦμαι (kathomiloûmai, “I am used, usual”) sc. language. From καθομιλέω / καθομιλῶ (“win the favour”) < καθ' +‎ ὁμιλώ. As a linguistic term, probably a semantic loan from French langue commune.[1]

Pronunciation

• IPA^(key): /kaθomiluˈmeni/
• Hyphenation: κα‧θο‧μι‧λου‧μέ‧νη

Noun

καθομιλουμένη • (kathomilouméni) f (plural καθομιλούμενες)

1. (linguistics) the standard language spoken by the majority of speakers
2. the standard urban language of everyday life

Declension

declension of καθομιλουμένη

case     \\     number	singular	plural
nominative	καθομιλουμένη •	καθομιλούμενες •
genitive	καθομιλουμένης •	καθομιλουμένων •
accusative	καθομιλουμένη •	καθομιλούμενες •
vocative	καθομιλουμένη •	καθομιλούμενες •

Synonyms

• κοινόλεκτος f (koinólektos, “common standard language”)

Participle

καθομιλουμένη • (kathomilouméni) (Katharevousa)

1. Nominative and vocative singular feminine form of καθομιλούμενος (kathomiloúmenos).: commonly spoken

See also

• κοινολεκτώ (koinolektó, “I say common, trivial things”)
• κοινολεξία f (koinolexía, “saying trivial things”)

References

1. καθομιλουμένη - Λεξικό της κοινής νεοελληνικής [Dictionary of Standard Modern Greek], 1998, by the "Triantafyllidis" Foundation.