κάγκανος

Ancient Greek

Etymology

Perhaps from Proto-Indo-European *kenk- (“to burn, dry, pain, desire, hunger, thirst”) and cognate with Lithuanian kenkti (“to damage, blight”), Sanskrit काङ्क्षति (kāṅkṣati, “he wishes, desires”) and Proto-Germanic *hungruz (“hunger”). However, Beekes finds the root structure typical of Pre-Greek and adds that the words compared mean hunger and pain and not primarily arid and dry.

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /káŋ.ka.nos/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ˈkaŋ.ka.nos/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /ˈkaŋ.ɡa.nos/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ˈkaŋ.ɡa.nos/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ˈkaŋ.ɡa.nos/

Adjective

κάγκᾰνος • (kánkanos) m or f (neuter κάγκᾰνον); second declension

dry, arid, barren

Declension

Second declension of κάγκᾰνος; κάγκᾰνον (Attic)

Number	Singular		Dual		Plural
Case/Gender	Masculine / Feminine	Neuter	Masculine / Feminine	Neuter	Masculine / Feminine	Neuter
Nominative	κάγκᾰνος kánkanos	κάγκᾰνον kánkanon	καγκᾰ́νω kankánō	καγκᾰ́νω kankánō	κάγκᾰνοι kánkanoi	κάγκᾰνᾰ kánkana
Genitive	καγκᾰ́νου kankánou	καγκᾰ́νου kankánou	καγκᾰ́νοιν kankánoin	καγκᾰ́νοιν kankánoin	καγκᾰ́νων kankánōn	καγκᾰ́νων kankánōn
Dative	καγκᾰ́νῳ kankánōi	καγκᾰ́νῳ kankánōi	καγκᾰ́νοιν kankánoin	καγκᾰ́νοιν kankánoin	καγκᾰ́νοις kankánois	καγκᾰ́νοις kankánois
Accusative	κάγκᾰνον kánkanon	κάγκᾰνον kánkanon	καγκᾰ́νω kankánō	καγκᾰ́νω kankánō	καγκᾰ́νους kankánous	κάγκᾰνᾰ kánkana
Vocative	κάγκᾰνε kánkane	κάγκᾰνον kánkanon	καγκᾰ́νω kankánō	καγκᾰ́νω kankánō	κάγκᾰνοι kánkanoi	κάγκᾰνᾰ kánkana
Derived forms	Adverb		Comparative		Superlative
Derived forms	καγκᾰ́νως kankánōs		καγκᾰνώτερος kankanṓteros		καγκᾰνώτᾰτος kankanṓtatos
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Derived terms

καγκαλέᾱ (kankaléā)
καγκάνεος (kankáneos)
καγκομένης (kankoménēs)
πολυκαγκής (polukankḗs)