Εὐθυμένης

Εὐθυμένης

Ancient Greek

Etymology

From εὐθύς (euthús) +‎ μένος (ménos) +‎ -ης (-ēs).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /eu̯.tʰy.mé.nɛːs/ → /eɸ.θyˈme.nis/ → /ef.θiˈme.nis/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /eu̯.tʰy.mé.nɛːs/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /eʍ.tʰyˈmɛ.nes/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /eɸ.θyˈme.nis/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ef.θyˈme.nis/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ef.θiˈme.nis/

Proper noun

Εὐθυμένης • (Euthuménēs) m (genitive Εὐθυμένους); third declension

1. A male given name, equivalent to English Euthymenes

Inflection

Third declension of ὁ Εὐθυμένης; τοῦ Εὐθυμένους (contracted, Attic)

Case / #	Singular
Nominative	ὁ Εὐθυμένης ho Euthuménēs
Genitive	τοῦ Εὐθυμένους toû Euthuménous
Dative	τῷ Εὐθυμένει tôi Euthuménei
Accusative	τὸν Εὐθυμένη tòn Euthuménē
Vocative	Εὐθύμενες Euthúmenes
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Descendants

• Greek: Ευθυμένης (Efthyménis)
• → Latin: Euthymenēs