εἰκονογράφος

εἰκονογράφος

Ancient Greek

Etymology

From εἰκών (eikṓn, “image”) +‎ -γρᾰ́φος (-gráphos, “drawer, painter, writer”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /eː.ko.no.ɡrá.pʰos/ → /i.ko.noˈɣra.ɸos/ → /i.ko.noˈɣra.fos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /eː.ko.no.ɡrá.pʰos/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /i.ko.noˈɡra.pʰos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /i.ko.noˈɣra.ɸos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /i.ko.noˈɣra.fos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /i.ko.noˈɣra.fos/

Noun

εἰκονογρᾰ́φος • (eikonográphos) m (genitive εἰκονογρᾰ́φου); second declension

1. portrait painter

Declension

Second declension of ὁ εἰκονογρᾰ́φος; τοῦ εἰκονογρᾰ́φου (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ εἰκονογρᾰ́φος ho eikonográphos	τὼ εἰκονογρᾰ́φω tṑ eikonográphō	οἱ εἰκονογρᾰ́φοι hoi eikonográphoi
Genitive	τοῦ εἰκονογρᾰ́φου toû eikonográphou	τοῖν εἰκονογρᾰ́φοιν toîn eikonográphoin	τῶν εἰκονογρᾰ́φων tôn eikonográphōn
Dative	τῷ εἰκονογρᾰ́φῳ tôi eikonográphōi	τοῖν εἰκονογρᾰ́φοιν toîn eikonográphoin	τοῖς εἰκονογρᾰ́φοις toîs eikonográphois
Accusative	τὸν εἰκονογρᾰ́φον tòn eikonográphon	τὼ εἰκονογρᾰ́φω tṑ eikonográphō	τοὺς εἰκονογρᾰ́φους toùs eikonográphous
Vocative	εἰκονογρᾰ́φε eikonográphe	εἰκονογρᾰ́φω eikonográphō	εἰκονογρᾰ́φοι eikonográphoi
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Derived terms

• εἰκονογρᾰφῐ́ᾱ (eikonographíā)

References

• εἰκονογράφος in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• εἰκονογράφος in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• εἰκονογράφος in the Diccionario Griego–Español en línea (2006–2019)