δυσμενέων

δυσμενέων

Ancient Greek

Pronunciation

 

• IPA^(key): /dyz.me.né.ɔːn/ → /ðyz.meˈne.on/ → /ðiz.meˈne.on/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /dyz.me.né.ɔːn/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /dyz.mɛˈnɛ.on/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ðyz.meˈne.on/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ðyz.meˈne.on/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ðiz.meˈne.on/

Etymology 1

Formed as a present participle to an unattested verb *δυσμενέω (*dusmenéō), from δυσ- (dus-) + a derivative of Proto-Indo-European *men- (“to think”).

Adjective

δυσμενέων • (dusmenéōn) m (feminine δυσμενέουσᾰ, neuter δυσμενέον); first/third declension

1. (Epic) bearing ill-will

Declension

First and third declension of δυσμενέων; δυσμενέουσᾰ; δυσμενέον (Epic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		δυσμενέων dusmenéōn	δυσμενέουσᾰ dusmenéousa	δυσμενέον dusmenéon		δυσμενέοντε dusmenéonte	δυσμενεούσᾱ dusmeneoúsā	δυσμενέοντε dusmenéonte		δυσμενέοντες dusmenéontes	δυσμενέουσαι dusmenéousai	δυσμενέοντᾰ dusmenéonta
Genitive		δυσμενέοντος dusmenéontos	δυσμενεούσης dusmeneoúsēs	δυσμενέοντος dusmenéontos		δυσμενεόντοιῐν dusmeneóntoiin	δυσμενεούσαιν / δυσμενεούσαιῐν / δυσμενεούσῃῐν dusmeneoúsai(i)n / dusmeneoúsēiin	δυσμενεόντοιῐν dusmeneóntoiin		δυσμενεόντων dusmeneóntōn	δυσμενεουσᾱ́ων / δυσμενεουσέ͜ων / δυσμενεουσῶν dusmeneousā́ōn / dusmeneousé͜ōn / dusmeneousôn	δυσμενεόντων dusmeneóntōn
Dative		δυσμενέοντῐ dusmenéonti	δυσμενεούσῃ dusmeneoúsēi	δυσμενέοντῐ dusmenéonti		δυσμενεόντοιῐν dusmeneóntoiin	δυσμενεούσαιν / δυσμενεούσαιῐν / δυσμενεούσῃῐν dusmeneoúsai(i)n / dusmeneoúsēiin	δυσμενεόντοιῐν dusmeneóntoiin		δυσμενέουσῐ / δυσμενέουσῐν / δυσμενεόντεσσῐ / δυσμενεόντεσσῐν / δυσμενεόντεσῐ / δυσμενεόντεσῐν dusmenéousi(n) / dusmeneóntessi(n) / dusmeneóntesi(n)	δυσμενεούσῃσῐ / δυσμενεούσῃσῐν / δυσμενεούσῃς / δυσμενεούσαις dusmeneoúsēisi(n) / dusmeneoúsēis / dusmeneoúsais	δυσμενέουσῐ / δυσμενέουσῐν / δυσμενεόντεσσῐ / δυσμενεόντεσσῐν / δυσμενεόντεσῐ / δυσμενεόντεσῐν dusmenéousi(n) / dusmeneóntessi(n) / dusmeneóntesi(n)
Accusative		δυσμενέοντᾰ dusmenéonta	δυσμενέουσᾰν dusmenéousan	δυσμενέον dusmenéon		δυσμενέοντε dusmenéonte	δυσμενεούσᾱ dusmeneoúsā	δυσμενέοντε dusmenéonte		δυσμενέοντᾰς dusmenéontas	δυσμενεούσᾱς dusmeneoúsās	δυσμενέοντᾰ dusmenéonta
Vocative		δυσμενέων dusmenéōn	δυσμενέουσᾰ dusmenéousa	δυσμενέον dusmenéon		δυσμενέοντε dusmenéonte	δυσμενεούσᾱ dusmeneoúsā	δυσμενέοντε dusmenéonte		δυσμενέοντες dusmenéontes	δυσμενέουσαι dusmenéousai	δυσμενέοντᾰ dusmenéonta
Derived forms		Adverb				Comparative				Superlative
		δυσμενεόντως dusmeneóntōs				—				—
Notes:		Dialects other than Attic are not well attested. Some forms may be based on conjecture. Use with caution.

Etymology 2

See the etymology of the main entry.

Adjective

δυσμενέων • (dusmenéōn)

1. (Epic) masculine/feminine/neuter genitive plural of δῠσμενής (dusmenḗs)