δοκῶν

δοκῶν

Ancient Greek

Pronunciation

 

• IPA^(key): /do.kɔ̂ːn/ → /ðoˈkon/ → /ðoˈkon/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /do.kɔ̂ːn/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /doˈkon/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ðoˈkon/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ðoˈkon/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ðoˈkon/

Noun

δοκῶν • (dokôn)

1. genitive plural of δοκός (dokós)

Participle

δοκῶν • (dokôn) m (feminine δοκοῦσᾰ, neuter δοκοῦν); first/third declension

1. present active participle contracted of δοκέω (dokéō)

Declension

First and third declension of δοκῶν; δοκοῦσᾰ; δοκοῦν (Attic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		δοκῶν dokôn	δοκοῦσᾰ dokoûsa	δοκοῦν dokoûn		δοκοῦντε dokoûnte	δοκούσᾱ dokoúsā	δοκοῦντε dokoûnte		δοκοῦντες dokoûntes	δοκοῦσαι dokoûsai	δοκοῦντᾰ dokoûnta
Genitive		δοκοῦντος dokoûntos	δοκούσης dokoúsēs	δοκοῦντος dokoûntos		δοκούντοιν dokoúntoin	δοκούσαιν dokoúsain	δοκούντοιν dokoúntoin		δοκούντων dokoúntōn	δοκουσῶν dokousôn	δοκούντων dokoúntōn
Dative		δοκοῦντῐ dokoûnti	δοκούσῃ dokoúsēi	δοκοῦντῐ dokoûnti		δοκούντοιν dokoúntoin	δοκούσαιν dokoúsain	δοκούντοιν dokoúntoin		δοκοῦσῐ / δοκοῦσῐν dokoûsi(n)	δοκούσαις dokoúsais	δοκοῦσῐ / δοκοῦσῐν dokoûsi(n)
Accusative		δοκοῦντᾰ dokoûnta	δοκοῦσᾰν dokoûsan	δοκοῦν dokoûn		δοκοῦντε dokoûnte	δοκούσᾱ dokoúsā	δοκοῦντε dokoûnte		δοκοῦντᾰς dokoûntas	δοκούσᾱς dokoúsās	δοκοῦντᾰ dokoûnta
Vocative		δοκῶν dokôn	δοκοῦσᾰ dokoûsa	δοκοῦν dokoûn		δοκοῦντε dokoûnte	δοκούσᾱ dokoúsā	δοκοῦντε dokoûnte		δοκοῦντες dokoûntes	δοκοῦσαι dokoûsai	δοκοῦντᾰ dokoûnta
Derived forms		Adverb				Comparative				Superlative
		δοκούντως dokoúntōs				—				—
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.