διστακτικός
Greek
Etymology
From Ancient Greek διστακτικός (distaktikós), from διστάζω (distázō).
Adjective
διστακτικός • (distaktikós) m (feminine διστακτική, neuter διστακτικό)
- hesitant, timid
Declension
declension of διστακτικός
| number case / gender | singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | |
| nominative | διστακτικός | διστακτική | διστακτικό | διστακτικοί | διστακτικές | διστακτικά |
| genitive | διστακτικού | διστακτικής | διστακτικού | διστακτικών | διστακτικών | διστακτικών |
| accusative | διστακτικό | διστακτική | διστακτικό | διστακτικούς | διστακτικές | διστακτικά |
| vocative | διστακτικέ | διστακτική | διστακτικό | διστακτικοί | διστακτικές | διστακτικά |
| derivations | comparative: πιο (pio) + positive forms (e.g. πιο διστακτικός, etc.) relative superlative: definite article + πιο (pio) + positive forms (e.g. ο πιο διστακτικός (o pio distaktikós), etc.) | |||||
degrees of comparison by suffixation
| comparative | singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | |
| nominative | διστακτικότερος | διστακτικότερη | διστακτικότερο | διστακτικότεροι | διστακτικότερες | διστακτικότερα |
| genitive | διστακτικότερου | διστακτικότερης | διστακτικότερου | διστακτικότερων | διστακτικότερων | διστακτικότερων |
| accusative | διστακτικότερο | διστακτικότερη | διστακτικότερο | διστακτικότερους | διστακτικότερες | διστακτικότερα |
| vocative | διστακτικότερε | διστακτικότερη | διστακτικότερο | διστακτικότεροι | διστακτικότερες | διστακτικότερα |
| derivations | relative superlative: ο + comparative forms (eg "ο διστακτικότερος", etc) | |||||
| absolute superlative | singular | plural | ||||
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | |
| nominative | διστακτικότατος | διστακτικότατη | διστακτικότατο | διστακτικότατοι | διστακτικότατες | διστακτικότατα |
| genitive | διστακτικότατου | διστακτικότατης | διστακτικότατου | διστακτικότατων | διστακτικότατων | διστακτικότατων |
| accusative | διστακτικότατο | διστακτικότατη | διστακτικότατο | διστακτικότατους | διστακτικότατες | διστακτικότατα |
| vocative | διστακτικότατε | διστακτικότατη | διστακτικότατο | διστακτικότατοι | διστακτικότατες | διστακτικότατα |
Derived terms
- διστακτικότητα f (distaktikótita, “hesitation, diffidence”)
Related terms
- δισταγμός m (distagmós, “hesitation, pause, unwillingness”)
- διστάζω (distázo, “to hesitate”)
Further reading
- διστακτικός in Λεξικό της κοινής νεοελληνικής [Dictionary of Standard Modern Greek], 1998, by the "Triantafyllidis" Foundation.