διάλογος

διάλογος

Ancient Greek

Etymology

O-grade verbal noun of διαλέγω (dialégō).

Noun

διᾰ́λογος • (diálogos) m (genitive διᾰλόγου); second declension

1. conversation, dialogue

Declension

Second declension of ὁ διᾰ́λογος; τοῦ διᾰλόγου (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ διᾰ́λογος ho diálogos	τὼ διᾰλόγω tṑ dialógō	οἱ διᾰ́λογοι hoi diálogoi
Genitive	τοῦ διᾰλόγου toû dialógou	τοῖν διᾰλόγοιν toîn dialógoin	τῶν διᾰλόγων tôn dialógōn
Dative	τῷ διᾰλόγῳ tôi dialógōi	τοῖν διᾰλόγοιν toîn dialógoin	τοῖς διᾰλόγοις toîs dialógois
Accusative	τὸν διᾰ́λογον tòn diálogon	τὼ διᾰλόγω tṑ dialógō	τοὺς διᾰλόγους toùs dialógous
Vocative	διᾰ́λογε diáloge	διᾰλόγω dialógō	διᾰ́λογοι diálogoi
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Descendants

• Greek: διάλογος (diálogos)
• → Latin: dialogus (see there for further descendants)

Further reading

• “διάλογος”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• διάλογος in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• διάλογος in the Diccionario Griego–Español en línea (2006–2023)
• Woodhouse, S. C. (1910) English–Greek Dictionary: A Vocabulary of the Attic Language‎, London: Routledge & Kegan Paul Limited.
  • chat idem, page 127.
  • conversation idem, page 173.
  • dialogue idem, page 222.
  • discourse idem, page 231.
  • talk idem, page 854.

---

Greek

Etymology

Inherited from Ancient Greek διάλογος (diálogos).

Noun

διάλογος • (diálogos) m (plural διάλογοι)

1. dialogue

Declension

declension of διάλογος

case     \\     number	singular	plural
nominative	διάλογος •	διάλογοι •
genitive	διαλόγου •	διαλόγων •
accusative	διάλογο •	διαλόγους •
vocative	διάλογε •	διάλογοι •

Further reading

• διάλογος - Λεξικό της κοινής νεοελληνικής [Dictionary of Standard Modern Greek], 1998, by the "Triantafyllidis" Foundation.