δεισιδαίμων

δεισιδαίμων

Ancient Greek

Etymology

From δείδω (deídō) + δαίμων (daímōn).

Adjective

δεισιδαίμων • (deisidaímōn)

1. superstitious
2. (Koine) god-fearing: pious or superstitious.
   • 80-90 CE, Edwin Palmer, quoting Greek New Testament: Acts of the Apostles, Parallel New Testament Greek and English‎, University Press, translation of Πράξεις τῶν Ἀποστόλων, published 1887, 17:22, page 581:

     Σταθεὶς δὲ [ὁ] Παῦλος ἐν μέσῳ τοῦ Ἀρείου Πάγου ἔφη, Ἄνδρες Ἀθηναῖοι, κατὰ πάντα ὡς δεισιδαιμονεστέρους ὑμᾶς θεωρῶ:

     Statheìs dè [ho] Paûlos en mésōi toû Areíou Págou éphē, Ándres Athēnaîoi, katà pánta hōs deisidaimonestérous humâs theōrô:

     Then Paul stood in the midst of Mars' hill, and said, Ye men of Athens, I perceive that in all things ye are too superstitious. (Translation notes on page 1090 state: 'For "somewhat superstitious" read "too religious".')

Derived terms

• δεῐσῐδαιμονέω (deisidaimonéō)
• δεῐσῐδαιμονίᾱ (deisidaimoníā)

References

• δεισιδαίμων in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• δεισιδαίμων in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• δεισιδαίμων in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• δεισιδαίμων in the Diccionario Griego–Español en línea (2006–2019)
• G1174 in Strong’s Exhaustive Concordance to the Bible, 1979

---

Greek

Adjective

δεισιδαίμων • (deisidaímon) m (feminine δεισιδαίμων, neuter δεισιδαίμον)

1. superstitious

Declension

declension of δεισιδαίμων

number  case / gender	singular			plural
	masculine	feminine	neuter	masculine	feminine	neuter
nominative	δεισιδαίμων	δεισιδαίμων	δεισιδαίμον	δεισιδαίμονες	δεισιδαίμονες	δεισιδαίμονα
genitive	δεισιδαίμονος	δεισιδαίμονος	δεισιδαίμονος	δεισιδαιμόνων	δεισιδαιμόνων	δεισιδαιμόνων
accusative	δεισιδαίμονα	δεισιδαίμονα	δεισιδαίμον	δεισιδαίμονες	δεισιδαίμονες	δεισιδαίμονα

Synonyms

• προληπτικός (proliptikós)