δίκροτος

δίκροτος

Ancient Greek

Etymology

From δίς (dís, “doubly”) +‎ κρότος (krótos, “rattling noise, beat, snapping, clash”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /dí.kro.tos/ → /ˈði.kro.tos/ → /ˈði.kro.tos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /dí.kro.tos/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ˈdi.kro.tos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ˈði.kro.tos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ˈði.kro.tos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ˈði.kro.tos/

Adjective

δίκροτος • (díkrotos) m or f (neuter δίκροτον); second declension

1. Double-beating.
   1. (ships) With only two banks of oars manned.
      1. (Late Greek) Synonym of δῐήρης (diḗrēs).
   2. δίκροτος ἁμαξῐτός: (roads) For two carriages.

Inflection

Second declension of δίκροτος; δίκροτον (Attic)

Number		Singular			Dual			Plural
Case/Gender		Masculine / Feminine	Neuter		Masculine / Feminine	Neuter		Masculine / Feminine	Neuter
Nominative		δίκροτος díkrotos	δίκροτον díkroton		δικρότω dikrótō	δικρότω dikrótō		δίκροτοι díkrotoi	δίκροτᾰ díkrota
Genitive		δικρότου dikrótou	δικρότου dikrótou		δικρότοιν dikrótoin	δικρότοιν dikrótoin		δικρότων dikrótōn	δικρότων dikrótōn
Dative		δικρότῳ dikrótōi	δικρότῳ dikrótōi		δικρότοιν dikrótoin	δικρότοιν dikrótoin		δικρότοις dikrótois	δικρότοις dikrótois
Accusative		δίκροτον díkroton	δίκροτον díkroton		δικρότω dikrótō	δικρότω dikrótō		δικρότους dikrótous	δίκροτᾰ díkrota
Vocative		δίκροτε díkrote	δίκροτον díkroton		δικρότω dikrótō	δικρότω dikrótō		δίκροτοι díkrotoi	δίκροτᾰ díkrota
Derived forms		Adverb			Comparative			Superlative
		δικρότως dikrótōs			δικροτώτερος dikrotṓteros			δικροτώτᾰτος dikrotṓtatos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Descendants

• ⇒ English: dicrotic

Further reading

• δίκροτος in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press