γέγονε
Ancient Greek
Pronunciation
- (5th BCE Attic) IPA(key): /ɡé.ɡo.ne/
- (1st CE Egyptian) IPA(key): /ˈɡɛ.ɡo.nɛ/
- (4th CE Koine) IPA(key): /ˈɣe.ɣo.ne/
- (10th CE Byzantine) IPA(key): /ˈʝe.ɣo.ne/
- (15th CE Constantinopolitan) IPA(key): /ˈʝe.ɣo.ne/
Verb
γέγονε • (gégone)
- third-person singular perfect active indicative of γίγνομαι (gígnomai)
Conjugation
Perfect: γέγονᾰ, γεγένημαι
| number | singular | dual | plural | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| first | second | third | second | third | first | second | third | ||||||
| active | indicative | γέγονᾰ | γέγονᾰς | γέγονε(ν) | γεγόνᾰτον | γεγόνᾰτον | γεγόνᾰμεν | γεγόνᾰτε | γεγόνᾱσῐ(ν) | ||||
| subjunctive | γεγόνω | γεγόνῃς | γεγόνῃ | γεγόνητον | γεγόνητον | γεγόνωμεν | γεγόνητε | γεγόνωσῐ(ν) | |||||
| optative | γεγόνοιμῐ, γεγονοίην | γεγόνοις, γεγονοίης | γεγόνοι, γεγονοίη | γεγόνοιτον | γεγονοίτην | γεγόνοιμεν | γεγόνοιτε | γεγόνοιεν | |||||
| imperative | γέγονε | γεγονέτω | γεγόνετον | γεγονέτων | γεγόνετε | γεγονόντων | |||||||
| middle/ passive | indicative | γεγένημαι | γεγένησαι | γεγένηται | γεγένησθον | γεγένησθον | γεγενήμεθᾰ | γεγένησθε | γεγένηνται | ||||
| subjunctive | γεγενημένος ὦ | γεγενημένος ᾖς | γεγενημένος ᾖ | γεγενημένω ἦτον | γεγενημένω ἦτον | γεγενημένοι ὦμεν | γεγενημένοι ἦτε | γεγενημένοι ὦσῐ(ν) | |||||
| optative | γεγενημένος εἴην | γεγενημένος εἴης | γεγενημένος εἴη | γεγενημένω εἴητον/εἶτον | γεγενημένω εἰήτην/εἴτην | γεγενημένοι εἴημεν/εἶμεν | γεγενημένοι εἴητε/εἶτε | γεγενημένοι εἴησᾰν/εἶεν | |||||
| imperative | γεγένησο | γεγενήσθω | γεγένησθον | γεγενήσθων | γεγένησθε | γεγενήσθων | |||||||
| active | middle/passive | ||||||||||||
| infinitive | γεγονέναι | γεγενῆσθαι | |||||||||||
| participle | m | γεγονώς | γεγενημένος | ||||||||||
| f | γεγονυῖᾰ | γεγενημένη | |||||||||||
| n | γεγονός | γεγενημένον | |||||||||||
| Notes: | This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation. | ||||||||||||