βοάω

Ancient Greek

Etymology

From βοή (boḗ, “shout”) +‎ -άω (-áō). Cognate to Sanskrit गवते (gavate, “to sound, shout, proclaim”).

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /bo.á.ɔː/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /boˈa.o/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /βoˈa.o/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /voˈa.o/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /voˈa.o/

Verb

βοάω • (boáō)

to shout

Inflection

Present: βοᾰ́ω, βοᾰ́ομαι (Uncontracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	βοᾰ́ω	βοᾰ́εις	βοᾰ́ει	βοᾰ́ετον	βοᾰ́ετον	βοᾰ́ομεν	βοᾰ́ετε	βοᾰ́ουσῐ(ν)
	subjunctive	βοᾰ́ω	βοᾰ́ῃς	βοᾰ́ῃ	βοᾰ́ητον	βοᾰ́ητον	βοᾰ́ωμεν	βοᾰ́ητε	βοᾰ́ωσῐ(ν)
	optative	βοᾰ́οιμῐ	βοᾰ́οις	βοᾰ́οι	βοᾰ́οιτον	βοᾰοίτην	βοᾰ́οιμεν	βοᾰ́οιτε	βοᾰ́οιεν
	imperative		βόᾰε	βοᾰέτω	βοᾰ́ετον	βοᾰέτων		βοᾰ́ετε	βοᾰόντων
middle/ passive	indicative	βοᾰ́ομαι	βοᾰ́ῃ, βοᾰ́ει	βοᾰ́εται	βοᾰ́εσθον	βοᾰ́εσθον	βοᾰόμεθᾰ	βοᾰ́εσθε	βοᾰ́ονται
	subjunctive	βοᾰ́ωμαι	βοᾰ́ῃ	βοᾰ́ηται	βοᾰ́ησθον	βοᾰ́ησθον	βοᾰώμεθᾰ	βοᾰ́ησθε	βοᾰ́ωνται
	optative	βοᾰοίμην	βοᾰ́οιο	βοᾰ́οιτο	βοᾰ́οισθον	βοᾰοίσθην	βοᾰοίμεθᾰ	βοᾰ́οισθε	βοᾰ́οιντο
	imperative		βοᾰ́ου	βοᾰέσθω	βοᾰ́εσθον	βοᾰέσθων		βοᾰ́εσθε	βοᾰέσθων
		active				middle/passive
infinitive		βοᾰ́ειν				βοᾰ́εσθαι
participle	m	βοᾰ́ων				βοᾰόμενος
	f	βοᾰ́ουσᾰ				βοᾰομένη
	n	βοᾰ́ον				βοᾰόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Present: βοῶ, βοῶμαι (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	βοῶ	βοᾷς	βοᾷ	βοᾶτον	βοᾶτον	βοῶμεν	βοᾶτε	βοῶσῐ(ν)
	subjunctive	βοῶ	βοᾷς	βοᾷ	βοᾶτον	βοᾶτον	βοῶμεν	βοᾶτε	βοῶσῐ(ν)
	optative	βοῴην, βοῷμῐ	βοῴης, βοῷς	βοῴη, βοῷ	βοῷτον, βοῴητον	βοῴτην, βοῳήτην	βοῷμεν, βοῴημεν	βοῷτε, βοῴητε	βοῷεν, βοῴησᾰν
	imperative		βόᾱ	βοᾱ́τω	βοᾶτον	βοᾱ́των		βοᾶτε	βοώντων
middle/ passive	indicative	βοῶμαι	βοᾷ	βοᾶται	βοᾶσθον	βοᾶσθον	βοώμεθᾰ	βοᾶσθε	βοῶνται
	subjunctive	βοῶμαι	βοᾷ	βοᾶται	βοᾶσθον	βοᾶσθον	βοώμεθᾰ	βοᾶσθε	βοῶνται
	optative	βοῴμην	βοῷο	βοῷτο	βοῷσθον	βοῴσθην	βοῴμεθᾰ	βοῷσθε	βοῷντο
	imperative		βοῶ	βοᾱ́σθω	βοᾶσθον	βοᾱ́σθων		βοᾶσθε	βοᾱ́σθων
		active				middle/passive
infinitive		βοᾶν				βοᾶσθαι
participle	m	βοῶν				βοώμενος
	f	βοῶσᾰ				βοωμένη
	n	βοῶν				βοώμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Imperfect: ἐβόᾰον, ἐβοᾰόμην (Uncontracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐβόᾰον	ἐβόᾰες	ἐβόᾰε(ν)	ἐβοᾰ́ετον	ἐβοᾰέτην	ἐβοᾰ́ομεν	ἐβοᾰ́ετε	ἐβόᾰον
middle/ passive	indicative	ἐβοᾰόμην	ἐβοᾰ́ου	ἐβοᾰ́ετο	ἐβοᾰ́εσθον	ἐβοᾰέσθην	ἐβοᾰόμεθᾰ	ἐβοᾰ́εσθε	ἐβοᾰ́οντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Imperfect: ἐβόων, ἐβοώμην (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐβόων	ἐβόᾱς	ἐβόᾱ	ἐβοᾶτον	ἐβοᾱ́την	ἐβοῶμεν	ἐβοᾶτε	ἐβόων
middle/ passive	indicative	ἐβοώμην	ἐβοῶ	ἐβοᾶτο	ἐβοᾶσθον	ἐβοᾱ́σθην	ἐβοώμεθᾰ	ἐβοᾶσθε	ἐβοῶντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Future: βοήσω, βοήσομαι, βοηθήσομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	βοήσω	βοήσεις	βοήσει	βοήσετον	βοήσετον	βοήσομεν	βοήσετε	βοήσουσῐ(ν)
active	optative	βοήσοιμῐ	βοήσοις	βοήσοι	βοήσοιτον	βοησοίτην	βοήσοιμεν	βοήσοιτε	βοήσοιεν
middle	indicative	βοήσομαι	βοήσῃ, βοήσει	βοήσεται	βοήσεσθον	βοήσεσθον	βοησόμεθᾰ	βοήσεσθε	βοήσονται
middle	optative	βοησοίμην	βοήσοιο	βοήσοιτο	βοήσοισθον	βοησοίσθην	βοησοίμεθᾰ	βοήσοισθε	βοήσοιντο
passive	indicative	βοηθήσομαι	βοηθήσῃ	βοηθήσεται	βοηθήσεσθον	βοηθήσεσθον	βοηθησόμεθᾰ	βοηθήσεσθε	βοηθήσονται
passive	optative	βοηθησοίμην	βοηθήσοιο	βοηθήσοιτο	βοηθήσοισθον	βοηθησοίσθην	βοηθησοίμεθᾰ	βοηθήσοισθε	βοηθήσοιντο
		active			middle		passive
infinitive		βοήσειν			βοήσεσθαι		βοηθήσεσθαι
participle	m	βοήσων			βοησόμενος		βοηθησόμενος
	f	βοήσουσᾰ			βοησομένη		βοηθησομένη
	n	βοῆσον			βοησόμενον		βοηθησόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Aorist: ἐβόησᾰ, ἐβοησᾰ́μην, ἐβοήθην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐβόησᾰ	ἐβόησᾰς	ἐβόησε(ν)	ἐβοήσᾰτον	ἐβοησᾰ́την	ἐβοήσᾰμεν	ἐβοήσᾰτε	ἐβόησᾰν
	subjunctive	βοήσω	βοήσῃς	βοήσῃ	βοήσητον	βοήσητον	βοήσωμεν	βοήσητε	βοήσωσῐ(ν)
	optative	βοήσαιμῐ	βοήσειᾰς, βοήσαις	βοήσειε(ν), βοήσαι	βοήσαιτον	βοησαίτην	βοήσαιμεν	βοήσαιτε	βοήσειᾰν, βοήσαιεν
	imperative		βόησον	βοησᾰ́τω	βοήσᾰτον	βοησᾰ́των		βοήσᾰτε	βοησᾰ́ντων
middle	indicative	ἐβοησᾰ́μην	ἐβοήσω	ἐβοήσᾰτο	ἐβοήσᾰσθον	ἐβοησᾰ́σθην	ἐβοησᾰ́μεθᾰ	ἐβοήσᾰσθε	ἐβοήσᾰντο
	subjunctive	βοήσωμαι	βοήσῃ	βοήσηται	βοήσησθον	βοήσησθον	βοησώμεθᾰ	βοήσησθε	βοήσωνται
	optative	βοησαίμην	βοήσαιο	βοήσαιτο	βοήσαισθον	βοησαίσθην	βοησαίμεθᾰ	βοήσαισθε	βοήσαιντο
	imperative		βόησαι	βοησᾰ́σθω	βοήσᾰσθον	βοησᾰ́σθων		βοήσᾰσθε	βοησᾰ́σθων
passive	indicative	ἐβοήθην	ἐβοήθης	ἐβοήθη	ἐβοήθητον	ἐβοηθήτην	ἐβοήθημεν	ἐβοήθητε	ἐβοήθησᾰν
	subjunctive	βοηθῶ	βοηθῇς	βοηθῇ	βοηθῆτον	βοηθῆτον	βοηθῶμεν	βοηθῆτε	βοηθῶσῐ(ν)
	optative	βοηθείην	βοηθείης	βοηθείη	βοηθεῖτον, βοηθείητον	βοηθείτην, βοηθειήτην	βοηθεῖμεν, βοηθείημεν	βοηθεῖτε, βοηθείητε	βοηθεῖεν, βοηθείησᾰν
	imperative		βοηθήτι	βοηθήτω	βοήθητον	βοηθήτων		βοήθητε	βοηθέντων
		active			middle		passive
infinitive		βοῆσαι			βοήσᾰσθαι		βοηθῆναι
participle	m	βοήσᾱς			βοησᾰ́μενος		βοηθείς
	f	βοήσᾱσᾰ			βοησᾰμένη		βοηθεῖσᾰ
	n	βοῆσᾰν			βοησᾰ́μενον		βοηθέν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Perfect: βεβόηκᾰ, βεβόημαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	βεβόηκᾰ	βεβόηκᾰς	βεβόηκε(ν)	βεβοήκᾰτον	βεβοήκᾰτον	βεβοήκᾰμεν	βεβοήκᾰτε	βεβοήκᾱσῐ(ν)
	subjunctive	βεβοήκω	βεβοήκῃς	βεβοήκῃ	βεβοήκητον	βεβοήκητον	βεβοήκωμεν	βεβοήκητε	βεβοήκωσῐ(ν)
	optative	βεβοήκοιμῐ, βεβοηκοίην	βεβοήκοις, βεβοηκοίης	βεβοήκοι, βεβοηκοίη	βεβοήκοιτον	βεβοηκοίτην	βεβοήκοιμεν	βεβοήκοιτε	βεβοήκοιεν
	imperative		βεβόηκε	βεβοηκέτω	βεβοήκετον	βεβοηκέτων		βεβοήκετε	βεβοηκόντων
middle/ passive	indicative	βεβόημαι	βεβόησαι	βεβόηται	βεβόησθον	βεβόησθον	βεβοήμεθᾰ	βεβόησθε	βεβόηνται
	subjunctive	βεβοημένος ὦ	βεβοημένος ᾖς	βεβοημένος ᾖ	βεβοημένω ἦτον	βεβοημένω ἦτον	βεβοημένοι ὦμεν	βεβοημένοι ἦτε	βεβοημένοι ὦσῐ(ν)
	optative	βεβοημένος εἴην	βεβοημένος εἴης	βεβοημένος εἴη	βεβοημένοι εἴητον/εἶτον	βεβοημένω εἰήτην/εἴτην	βεβοημένοι εἴημεν/εἶμεν	βεβοημένοι εἴητε/εἶτε	βεβοημένοι εἴησᾰν/εἶεν
	imperative		βεβόησο	βεβοήσθω	βεβόησθον	βεβοήσθων		βεβόησθε	βεβοήσθων
		active				middle/passive
infinitive		βεβοηκέναι				βεβοῆσθαι
participle	m	βεβοηκώς				βεβοημένος
	f	βεβοηκυῖᾰ				βεβοημένη
	n	βεβοηκός				βεβοημένον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Pluperfect: ἐβεβοήκειν, ἐβεβοήμην