απολογητικός

απολογητικός

Greek

Etymology

Semantic loan from French apologétique (“apologetic: regretful; defending”) from Medieval Latin apologeticus with the same sense, from ἀπολογητικός (apologētikós, “sense: suitable for defence”).[1] Also see ἀπολογία (apología).

Pronunciation

• IPA^(key): /apoloʝitiˈkos/
• Hyphenation: α‧πο‧λο‧γη‧τι‧κός
• Homophone: απολογητικώς (apologitikós)

Adjective

απολογητικός • (apologitikós) m

1. apologetic, regretfully excusing

   Μου ζήτησε συγγνώμη με απολογητικό ύφος και κατεβασμένο το κεφάλι.

   Mou zítise syngnómi me apologitikó ýfos kai katevasméno to kefáli.

   He asked for forgiveness in an apologetic manner and (with) his head dropped.

2. (law, the ancient sense) defence, justification (concerning an argument in support of something, mainly in legal settings)

   απολογητικό υπόμνημα ― apologitikó ypómnima ― defence statement

   απολογητική επιστολή ― apologitikí epistolí ― defence letter

3. (theology) of the branch of apologetics

   απολογητικά έργα ― apologitiká érga ― apologetic works

   see απολογητική (feminine noun)

Declension

declension of απολογητικός

number  case / gender	singular			plural
	masculine	feminine	neuter	masculine	feminine	neuter
nominative	απολογητικός	απολογητική	απολογητικό	απολογητικοί	απολογητικές	απολογητικά
genitive	απολογητικού	απολογητικής	απολογητικού	απολογητικών	απολογητικών	απολογητικών
accusative	απολογητικό	απολογητική	απολογητικό	απολογητικούς	απολογητικές	απολογητικά
vocative	απολογητικέ	απολογητική	απολογητικό	απολογητικοί	απολογητικές	απολογητικά

Related terms

• απολογητική f (apologitikí, “apologetics”) (theology)
• απολογητικά (apologitiká, “apologetically”, adverb)
• απολογητικώς (apologitikós, “apologetically, in defence”, adverb) (formal)
• απολογία (apología)

• and see: απολογούμαι (apologoúmai, “apologize”)

References

1. απολογητικός in Λεξικό της κοινής νεοελληνικής [Dictionary of Standard Modern Greek], 1998, by the "Triantafyllidis" Foundation.