żuć

See also: ZUC, žuč, zûc, and zuć

Polish

Inherited from Old Polish żuć (zvcz)[1][2], żwać, from Proto-Slavic *žьvàti (stem *žuj-), from Proto-Indo-European *ǵyewh₁-.

żuć impf

(transitive) to chew (to crush with teeth before swallowing); to masticate
Synonym: przeżuwać
Hyponym: mleć

Conjugation of żuć impf

		singular			plural
	person	masculine	feminine	neuter	virile	nonvirile
infinitive		żuć
present tense	1^st	żuję			żujemy
	2^nd	żujesz			żujecie
	3^rd	żuje			żują
	impersonal	żuje się
past tense	1^st	żułem	żułam		żuliśmy	żułyśmy
	2^nd	żułeś	żułaś		żuliście	żułyście
	3^rd	żuł	żuła	żuło	żuli	żuły
	impersonal	żuto
future tense	1^st	będę żuł, będę żuć	będę żuła, będę żuć		będziemy żuli, będziemy żuć	będziemy żuły, będziemy żuć
	2^nd	będziesz żuł, będziesz żuć	będziesz żuła, będziesz żuć		będziecie żuli, będziecie żuć	będziecie żuły, będziecie żuć
	3^rd	będzie żuł, będzie żuć	będzie żuła, będzie żuć	będzie żuło, będzie żuć	będą żuli, będą żuć	będą żuły, będą żuć
	impersonal	będzie żuć się
conditional	1^st	żułbym	żułabym		żulibyśmy	żułybyśmy
	2^nd	żułbyś	żułabyś		żulibyście	żułybyście
	3^rd	żułby	żułaby	żułoby	żuliby	żułyby
	impersonal	żuto by
imperative	1^st	niech żuję			żujmy
	2^nd	żuj			żujcie
	3^rd	niech żuje			niech żują
active adjectival participle		żujący	żująca	żujące	żujący	żujące
passive adjectival participle		żuty	żuta	żute	żuci	żute
contemporary adverbial participle		żując
verbal noun		żucie

adjectives

nouns

verbs

noun

“żuć”, in Słownik staropolski (in Old Polish), volume 11, Kraków: Polish Academy of Sciences Instytut Języka Polskiego, 2002, page 600
B. Sieradzka-Baziur, editor (2011–2015), “żuć”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN