awanturnik

awanturnik

Polish

Etymology

awantura +‎ -nik

Pronunciation

• IPA^(key): /a.vanˈtur.ɲik/

• Audio

  (file)

Noun

awanturnik m pers

1. someone prone to incite conflict; drama queen
   • 1865, Emigracja polska od 1831 do 1863: krótki rys historyczny, page 44

     Zaczęły się więc tajemne werbunki, które dzięki niezręczności agentów, nieraz na jaw wychodziły. Tak między innemi, jakiś awanturnik J. Duszyński, zebrane przez siebie grono stronników dynastji, prezentował Wł. Zamojskiemu (1836 r.).

Declension

declension of awanturnik

	singular	plural
nominative	awanturnik	awanturnicy
genitive	awanturnika	awanturników
dative	awanturnikowi	awanturnikom
accusative	awanturnika	awanturników
instrumental	awanturnikiem	awanturnikami
locative	awanturniku	awanturnikach
vocative	awanturniku	awanturnicy

Further reading

• awanturnik in Polish dictionaries at PWN