wyręczenie
Polish
Etymology
From wyręczyć + -enie.
Pronunciation
- IPA(key): /vɨ.rɛnˈt͡ʂɛ.ɲɛ/
Noun
wyręczenie n
- verbal noun of wyręczyć
Declension
declension of wyręczenie
singular | |
---|---|
nominative | wyręczenie |
genitive | wyręczenia |
dative | wyręczeniu |
accusative | wyręczenie |
instrumental | wyręczeniem |
locative | wyręczeniu |
vocative | wyręczenie |
Further reading
- wyręczenie in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
- wyręczenie in Polish dictionaries at PWN