wrzemienny
Old Polish
Etymology
From wrzemię + -ny.
Adjective
wrzemienny m
- (religion) mundane, worldly (as opposed to divine or related to the afterlife)
- c. 1301-1350, Kazania świętokrzyskie:
- Jz na bødøce dobro ne glødaiø, iz vremennem dobre lubuiø
- Iż na będące dobro nie glądają, iż w wrzemiennem dobrze lubują
-
Further reading
- B. Sieradzka-Baziur, editor (2011–2015), “wrzemienny, brzemienny”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN