wrzeciądz
Polish
Etymology
Inherited from Old Polish rzeciądz, from Proto-Slavic *retędzь (“chain”), from Proto-Germanic *rakentǭ (“fetter”).
Pronunciation
- IPA(key): /ˈvʐɛ.t͡ɕɔnt͡s/
- Rhymes: -ɛt͡ɕɔnt͡s
- Syllabification: wrze‧ciądz
Noun
wrzeciądz m inan
- hasp
- Synonym: skobel
Declension
Declension of wrzeciądz
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | wrzeciądz | wrzeciądze |
| genitive | wrzeciądza | wrzeciądzów |
| dative | wrzeciądzowi | wrzeciądzom |
| accusative | wrzeciądz | wrzeciądze |
| instrumental | wrzeciądzem | wrzeciądzami |
| locative | wrzeciądzu | wrzeciądzach |
| vocative | wrzeciądzu | wrzeciądze |
Further reading
- wrzeciądz in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
- wrzeciądz in Polish dictionaries at PWN