wiotczeć

Polish

From wiotki +‎ -eć.

wiotczeć impf (perfective zwiotczeć)

(intransitive) to lose elasticity, to become or go limp
Synonyms: flaczeć, parcieć

Conjugation of wiotczeć impf

		singular			plural
	person	masculine	feminine	neuter	virile	nonvirile
infinitive		wiotczeć
present tense	1^st	wiotczeję			wiotczejemy
	2^nd	wiotczejesz			wiotczejecie
	3^rd	wiotczeje			wiotczeją
	impersonal	wiotczeje się
past tense	1^st	wiotczałem	wiotczałam		wiotczeliśmy	wiotczałyśmy
	2^nd	wiotczałeś	wiotczałaś		wiotczeliście	wiotczałyście
	3^rd	wiotczał	wiotczała	wiotczało	wiotczeli	wiotczały
	impersonal	wiotczano
future tense	1^st	będę wiotczał, będę wiotczeć	będę wiotczała, będę wiotczeć		będziemy wiotczeli, będziemy wiotczeć	będziemy wiotczały, będziemy wiotczeć
	2^nd	będziesz wiotczał, będziesz wiotczeć	będziesz wiotczała, będziesz wiotczeć		będziecie wiotczeli, będziecie wiotczeć	będziecie wiotczały, będziecie wiotczeć
	3^rd	będzie wiotczał, będzie wiotczeć	będzie wiotczała, będzie wiotczeć	będzie wiotczało, będzie wiotczeć	będą wiotczeli, będą wiotczeć	będą wiotczały, będą wiotczeć
	impersonal	będzie wiotczeć się
conditional	1^st	wiotczałbym	wiotczałabym		wiotczelibyśmy	wiotczałybyśmy
	2^nd	wiotczałbyś	wiotczałabyś		wiotczelibyście	wiotczałybyście
	3^rd	wiotczałby	wiotczałaby	wiotczałoby	wiotczeliby	wiotczałyby
	impersonal	wiotczano by
imperative	1^st	niech wiotczeję			wiotczejmy
	2^nd	wiotczej			wiotczejcie
	3^rd	niech wiotczeje			niech wiotczeją
active adjectival participle		wiotczejący	wiotczejąca	wiotczejące	wiotczejący	wiotczejące
contemporary adverbial participle		wiotczejąc
verbal noun		wiotczenie

adjective

noun