Wandertaube
German
Etymology
From wandern + Taube.
Noun
Wandertaube f (genitive Wandertaube, plural Wandertauben)
- passenger pigeon
Declension
Declension of Wandertaube
singular | plural | ||||
---|---|---|---|---|---|
indef. | def. | noun | def. | noun | |
nominative | eine | die | Wandertaube | die | Wandertauben |
genitive | einer | der | Wandertaube | der | Wandertauben |
dative | einer | der | Wandertaube | den | Wandertauben |
accusative | eine | die | Wandertaube | die | Wandertauben |