væta

væta

See also: väta

Icelandic

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈvaiːta/

  Rhymes: -aiːta

Etymology 1

From Old Norse væta, from Proto-Germanic *wētijaną.

Verb

væta (weak verb, third-person singular past indicative vætti, supine vætt)

1. (transitive, governs the accusative) to wet, moisten, make wet
   • Á Sprengisandi (“On Sprengisandur”) by Grímur Thomsen

     Þey þey! þey þey! þaut í holti tófa,

     þurran vill hún blóði væta góm,

     eða líka einhver var að hóa

     undarlega digrum karlaróm;

     útilegumenn í Ódáðahraun

     eru kannske að smala fé á laun.

     Hush, hush, hush, hush, a vixen dashed over the hillock,

     she wants to wet her gums with blood.

     Also, someone is calling,

     with a strangely deep man’s voice;

     Outlawed men into Ódáðahraun (a wasteland in the highlands)

     are secretly herding [stolen] sheep.

Conjugation

væta — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að væta
supine (sagnbót)		vætt
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		vætandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég væti	við vætum	present (nútíð)	ég væti	við vætum
	þú vætir	þið vætið		þú vætir	þið vætið
	hann, hún, það vætir	þeir, þær, þau væta		hann, hún, það væti	þeir, þær, þau væti
past (þátíð)	ég vætti	við vættum	past (þátíð)	ég vætti	við vættum
	þú vættir	þið vættuð		þú vættir	þið vættuð
	hann, hún, það vætti	þeir, þær, þau vættu		hann, hún, það vætti	þeir, þær, þau vættu
imperative (boðháttur)	væt (þú)	vætið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	vættu	vætiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

vætast — mediopassive voice (miðmynd)

infinitive (nafnháttur)		að vætast
supine (sagnbót)		væst
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		vætandist ** ** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég vætist	við vætumst	present (nútíð)	ég vætist	við vætumst
	þú vætist	þið vætist		þú vætist	þið vætist
	hann, hún, það vætist	þeir, þær, þau vætast		hann, hún, það vætist	þeir, þær, þau vætist
past (þátíð)	ég vættist	við vættumst	past (þátíð)	ég vættist	við vættumst
	þú vættist	þið vættust		þú vættist	þið vættust
	hann, hún, það vættist	þeir, þær, þau vættust		hann, hún, það vættist	þeir, þær, þau vættust
imperative (boðháttur)	væst (þú)	vætist (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	væstu	vætisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

vættur — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	vættur	vætt	vætt		vættir	vættar	vætt
accusative (þolfall)	vættan	vætta	vætt		vætta	vættar	vætt
dative (þágufall)	vættum	vættri	vættu		vættum	vættum	vættum
genitive (eignarfall)	vætts	vættrar	vætts		vættra	vættra	vættra
weak declension (veik beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	vætti	vætta	vætta		vættu	vættu	vættu
accusative (þolfall)	vætta	vættu	vætta		vættu	vættu	vættu
dative (þágufall)	vætta	vættu	vætta		vættu	vættu	vættu
genitive (eignarfall)	vætta	vættu	vætta		vættu	vættu	vættu

Synonyms

• (wet): bleyta

Derived terms

• væta kverkarnar

Related terms

• votur
• væta (noun)

Etymology 2

From Old Norse væta, from Proto-Germanic *wētijǭ.

Noun

væta f (genitive singular vætu, nominative plural vætur)

1. moisture, wetness
2. rainy weather

Declension

declension of væta

f-w1	singular		plural
	indefinite	definite	indefinite	definite
nominative	væta	vætan	vætur	væturnar
accusative	vætu	vætuna	vætur	væturnar
dative	vætu	vætunni	vætum	vætunum
genitive	vætu	vætunnar	væta	vætanna

Synonyms

• (wetness): bleyta

Related terms

• votur
• væta (verb)

References

• Ásgeir Blöndal Magnússon — Íslensk orðsifjabók, 1st edition, 2nd printing (1989). Reykjavík, Orðabók Háskólans.

---

Old Swedish

Etymology

From Old Norse væta, from Proto-Germanic *wētijaną.

Verb

vǣta

1. to wet, make wet

Conjugation

Conjugation of vǣta (weak)

	present			past
infinitive	vǣta			—
participle	vǣtandi, vǣtande			vǣtter
active voice	indicative	subjunctive	imperative	indicative	subjunctive
iæk	vǣtir	vǣti, vǣte	—	vǣtti, vǣtte	vǣtti, vǣtte
þū	vǣtir	vǣti, vǣte	vǣt	vǣtti, vǣtte	vǣtti, vǣtte
han	vǣtir	vǣti, vǣte	—	vǣtti, vǣtte	vǣtti, vǣtte
vīr	vǣtum, vǣtom	vǣtum, vǣtom	vǣtum, vǣtom	vǣttum, vǣttom	vǣttum, vǣttom
īr	vǣtin	vǣtin	vǣtin	vǣttin	vǣttin
þēr	vǣta	vǣtin	—	vǣttu, vǣtto	vǣttin
mediopassive voice	indicative	subjunctive	imperative	indicative	subjunctive
iæk	vǣtis	vǣtis, vǣtes	—	vǣttis, vǣttes	vǣttis, vǣttes
þū	vǣtis	vǣtis, vǣtes	—	vǣttis, vǣttes	vǣttis, vǣttes
han	vǣtis	vǣtis, vǣtes	—	vǣttis, vǣttes	vǣttis, vǣttes
vīr	vǣtums, vǣtoms	vǣtums, vǣtoms	—	vǣttums, vǣttoms	vǣttums, vǣttoms
īr	vǣtins	vǣtins	—	vǣttins	vǣttins
þēr	vǣtas	vǣtins	—	vǣttus, vǣttos	vǣttins

Descendants

• Swedish: väta