avauncen
Middle English
Alternative forms
- avancen
Etymology
From Anglo-Norman avancier, from Vulgar Latin *abantiāre.
Pronunciation
- IPA(key): /aˈvau̯sən/
Verb
avauncen
- to advance
Conjugation
Conjugation of avauncen (weak in -ed)
infinitive | (to) avauncen, avaunce | ||
---|---|---|---|
present tense | past tense | ||
1st-person singular | avaunce | avaunced | |
2nd-person singular | avauncest | avauncedest | |
3rd-person singular | avaunceth | avaunced | |
subjunctive singular | avaunce | ||
imperative singular | — | ||
plural1 | avauncen, avaunce | avaunceden, avauncede | |
imperative plural | avaunceth, avaunce | — | |
participles | avauncynge, avauncende | avaunced |
1Sometimes used as a formal 2nd-person singular.
Descendants
- English: advance
- Yola: avancet (preterite)
References
- “avauncen, v.”, in MED Online, Ann Arbor, Mich.: University of Michigan, 2007.