voga
See also: vogâ
Icelandic
Etymology
From Old Norse vága, from Middle Low German wagen.
Pronunciation
- IPA(key): /ˈvɔːɣa/
- Rhymes: -ɔːɣa
Verb
voga (weak verb, third-person singular past indicative vogaði, supine vogað)
- (transitive, with accusative) to dare (to do something)
- Synonyms: þora, áræða, dirfast
- (transitive, with dative) to endanger, to put at risk
- Synonym: hætta
Conjugation
voga — active voice (germynd)
| infinitive (nafnháttur) | að voga | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| supine (sagnbót) | vogað | ||||
| present participle (lýsingarháttur nútíðar) | vogandi | ||||
| indicative (framsöguháttur) | subjunctive (viðtengingarháttur) | ||||
| present (nútíð) | ég voga | við vogum | present (nútíð) | ég vogi | við vogum |
| þú vogar | þið vogið | þú vogir | þið vogið | ||
| hann, hún, það vogar | þeir, þær, þau voga | hann, hún, það vogi | þeir, þær, þau vogi | ||
| past (þátíð) | ég vogaði | við voguðum | past (þátíð) | ég vogaði | við voguðum |
| þú vogaðir | þið voguðuð | þú vogaðir | þið voguðuð | ||
| hann, hún, það vogaði | þeir, þær, þau voguðu | hann, hún, það vogaði | þeir, þær, þau voguðu | ||
| imperative (boðháttur) | voga (þú) | vogið (þið) | |||
| Forms with appended personal pronoun | |||||
| vogaðu | vogiði * | ||||
| * Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred. | |||||
vogast — mediopassive voice (miðmynd)
| infinitive (nafnháttur) | að vogast | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| supine (sagnbót) | vogast | ||||
| present participle (lýsingarháttur nútíðar) | vogandist ** ** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses | ||||
| indicative (framsöguháttur) | subjunctive (viðtengingarháttur) | ||||
| present (nútíð) | ég vogast | við vogumst | present (nútíð) | ég vogist | við vogumst |
| þú vogast | þið vogist | þú vogist | þið vogist | ||
| hann, hún, það vogast | þeir, þær, þau vogast | hann, hún, það vogist | þeir, þær, þau vogist | ||
| past (þátíð) | ég vogaðist | við voguðumst | past (þátíð) | ég vogaðist | við voguðumst |
| þú vogaðist | þið voguðust | þú vogaðist | þið voguðust | ||
| hann, hún, það vogaðist | þeir, þær, þau voguðust | hann, hún, það vogaðist | þeir, þær, þau voguðust | ||
| imperative (boðháttur) | vogast (þú) | vogist (þið) | |||
| Forms with appended personal pronoun | |||||
| vogastu | vogisti * | ||||
| * Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred. | |||||
vogaður — past participle (lýsingarháttur þátíðar)
| strong declension (sterk beyging) | singular (eintala) | plural (fleirtala) | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine (karlkyn) | feminine (kvenkyn) | neuter (hvorugkyn) | masculine (karlkyn) | feminine (kvenkyn) | neuter (hvorugkyn) | ||
| nominative (nefnifall) | vogaður | voguð | vogað | vogaðir | vogaðar | voguð | |
| accusative (þolfall) | vogaðan | vogaða | vogað | vogaða | vogaðar | voguð | |
| dative (þágufall) | voguðum | vogaðri | voguðu | voguðum | voguðum | voguðum | |
| genitive (eignarfall) | vogaðs | vogaðrar | vogaðs | vogaðra | vogaðra | vogaðra | |
| weak declension (veik beyging) | singular (eintala) | plural (fleirtala) | |||||
| masculine (karlkyn) | feminine (kvenkyn) | neuter (hvorugkyn) | masculine (karlkyn) | feminine (kvenkyn) | neuter (hvorugkyn) | ||
| nominative (nefnifall) | vogaði | vogaða | vogaða | voguðu | voguðu | voguðu | |
| accusative (þolfall) | vogaða | voguðu | vogaða | voguðu | voguðu | voguðu | |
| dative (þágufall) | vogaða | voguðu | vogaða | voguðu | voguðu | voguðu | |
| genitive (eignarfall) | vogaða | voguðu | vogaða | voguðu | voguðu | voguðu | |
Noun
voga f
- indefinite genitive plural of vog
Noun
voga m
- indefinite accusative plural of vogur
- indefinite genitive plural of vogur
Italian
Pronunciation
- IPA(key): /ˈvo.ɡa/, /ˈvɔ.ɡa/[1]
- Rhymes: -oɡa, -ɔɡa
- Hyphenation: vó‧ga, vò‧ga
Noun
voga m (plural voghe)
- rowing
- vogue
Etymology 2
See the etymology of the corresponding lemma form.
Verb
voga
- inflection of vogare:
- third-person singular present indicative
- second-person singular imperative
References
- voga in Luciano Canepari, Dizionario di Pronuncia Italiana (DiPI)
Anagrams
- vago, vagò
Latgalian
Vogys.
Etymology
From Proto-Balto-Slavic [Term?]. Cognates include Latvian vaga and Lithuanian vaga.
Pronunciation
- IPA(key): [ˈvɔɡa]
- Hyphenation: vo‧ga
Noun
voga f (diminutive vadzeņa)
- furrow
Declension
Declension of voga (type 4 noun)
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | voga | vogys, vogas1) |
| genitive | vogys, vogas1) | vogu |
| dative | vogai | vogom |
| accusative | vogu | vogys, vogas1) |
| instrumental | vogu | vogom |
| locative | vogā | voguos |
| vocative | voga, vog | vogys, vogas1) |
| 1) dialectal | ||
References
- M. Bukšs; J. Placinskis (1973) Latgaļu volūdas gramatika un pareizraksteibas vōrdneica, Latgaļu izdevnīceiba, page 415
Portuguese
Noun
voga f (plural vogas)
- vogue (the prevailing fashion or style)
Verb
voga
- inflection of vogar:
- third-person singular present indicative
- second-person singular imperative