Vincentius
Latin
Etymology
From vincēns (“conquering”) + -ius, present participle of vincō.
Pronunciation
- (Classical) IPA(key): /winˈken.ti.us/, [wɪŋˈkɛn.ti.ʊs]
Proper noun
Vincentius m (genitive Vincentī); second declension
- A male given name
Declension
Second declension.
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | Vincentius | Vincentiī |
Genitive | Vincentiī Vincentī1 | Vincentiōrum |
Dative | Vincentiō | Vincentiīs |
Accusative | Vincentium | Vincentiōs |
Ablative | Vincentiō | Vincentiīs |
Vocative | Vincentī | Vincentiī |
1Found in older Latin (until the Augustan Age).
Descendants
- Ancient Greek: Βικέντιος (Bikéntios)
- English: Vincent
- French: Vincent
- Hungarian: Bence
- Italian: Vincenzo
- Old Armenian: Վիգէն (Vigēn)