viaticus
Latin
Etymology
From via (“road, path”) + āticus (adjective-forming suffix).
Pronunciation
- (Classical) IPA(key): /u̯iˈaː.ti.kus/, [u̯iˈäːt̪ɪkʊs̠]
- (Ecclesiastical) IPA(key): /viˈa.ti.kus/, [viˈäːt̪ikus]
Adjective
viāticus (feminine viātica, neuter viāticum); first/second-declension adjective
- Pertaining to traveling or a journey.
Declension
First/second-declension adjective.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | viāticus | viātica | viāticum | viāticī | viāticae | viātica | |
Genitive | viāticī | viāticae | viāticī | viāticōrum | viāticārum | viāticōrum | |
Dative | viāticō | viāticō | viāticīs | ||||
Accusative | viāticum | viāticam | viāticum | viāticōs | viāticās | viātica | |
Ablative | viāticō | viāticā | viāticō | viāticīs | |||
Vocative | viātice | viātica | viāticum | viāticī | viāticae | viātica |
Derived terms
- viāticum
Descendants
- → English: viatic
References
- “viaticus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- viaticus in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- viaticus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette