vekil

vekil

Turkish

Etymology

From Arabic وَكِيل‎ (wakīl).

Noun

vekil (definite accusative vekili, plural vekiller)

1. agent, proxy
2. minister

Declension

Inflection
Nominative	vekil
Definite accusative	vekili
	Singular	Plural
Nominative	vekil	vekiller
Definite accusative	vekili	vekilleri
Dative	vekile	vekillere
Locative	vekilde	vekillerde
Ablative	vekilden	vekillerden
Genitive	vekilin	vekillerin
Possessive forms Singular Plural 1st singular vekilim vekillerim 2nd singular vekilin vekillerin 3rd singular vekili vekilleri 1st plural vekilimiz vekillerimiz 2nd plural vekiliniz vekilleriniz 3rd plural vekilleri vekilleri
Predicative forms Singular Plural 1st singular vekilim vekillerim 2nd singular vekilsin vekillersin 3rd singular vekil vekildir vekiller vekillerdir 1st plural vekiliz vekilleriz 2nd plural vekilsiniz vekillersiniz 3rd plural vekiller vekillerdir

Synonyms

• bakan (2)