veifa
Icelandic
Etymology
From Old Norse veifa, from Proto-Germanic *waibjō, from Proto-Indo-European *weyp-.
Pronunciation
- IPA(key): /ˈveiːva/
- Rhymes: -eiːva
Verb
veifa (weak verb, third-person singular past indicative veifaði, supine veifað)
- (transitive, with dative) to swing
- Synonyms: vingsa, sveifla
- (transitive, with dative) to wave
- Synonym: vinka
Conjugation
veifa — active voice (germynd)
infinitive (nafnháttur) | að veifa | ||||
---|---|---|---|---|---|
supine (sagnbót) | veifað | ||||
present participle (lýsingarháttur nútíðar) | veifandi | ||||
indicative (framsöguháttur) | subjunctive (viðtengingarháttur) | ||||
present (nútíð) | ég veifa | við veifum | present (nútíð) | ég veifi | við veifum |
þú veifar | þið veifið | þú veifir | þið veifið | ||
hann, hún, það veifar | þeir, þær, þau veifa | hann, hún, það veifi | þeir, þær, þau veifi | ||
past (þátíð) | ég veifaði | við veifuðum | past (þátíð) | ég veifaði | við veifuðum |
þú veifaðir | þið veifuðuð | þú veifaðir | þið veifuðuð | ||
hann, hún, það veifaði | þeir, þær, þau veifuðu | hann, hún, það veifaði | þeir, þær, þau veifuðu | ||
imperative (boðháttur) | veifa (þú) | veifið (þið) | |||
Forms with appended personal pronoun | |||||
veifaðu | veifiði * | ||||
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred. |
veifast — mediopassive voice (miðmynd)
infinitive (nafnháttur) | að veifast | ||||
---|---|---|---|---|---|
supine (sagnbót) | veifast | ||||
present participle (lýsingarháttur nútíðar) | veifandist ** ** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses | ||||
indicative (framsöguháttur) | subjunctive (viðtengingarháttur) | ||||
present (nútíð) | ég veifast | við veifumst | present (nútíð) | ég veifist | við veifumst |
þú veifast | þið veifist | þú veifist | þið veifist | ||
hann, hún, það veifast | þeir, þær, þau veifast | hann, hún, það veifist | þeir, þær, þau veifist | ||
past (þátíð) | ég veifaðist | við veifuðumst | past (þátíð) | ég veifaðist | við veifuðumst |
þú veifaðist | þið veifuðust | þú veifaðist | þið veifuðust | ||
hann, hún, það veifaðist | þeir, þær, þau veifuðust | hann, hún, það veifaðist | þeir, þær, þau veifuðust | ||
imperative (boðháttur) | veifast (þú) | veifist (þið) | |||
Forms with appended personal pronoun | |||||
veifastu | veifisti * | ||||
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred. |
veifaður — past participle (lýsingarháttur þátíðar)
strong declension (sterk beyging) | singular (eintala) | plural (fleirtala) | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
masculine (karlkyn) | feminine (kvenkyn) | neuter (hvorugkyn) | masculine (karlkyn) | feminine (kvenkyn) | neuter (hvorugkyn) | ||
nominative (nefnifall) | veifaður | veifuð | veifað | veifaðir | veifaðar | veifuð | |
accusative (þolfall) | veifaðan | veifaða | veifað | veifaða | veifaðar | veifuð | |
dative (þágufall) | veifuðum | veifaðri | veifuðu | veifuðum | veifuðum | veifuðum | |
genitive (eignarfall) | veifaðs | veifaðrar | veifaðs | veifaðra | veifaðra | veifaðra | |
weak declension (veik beyging) | singular (eintala) | plural (fleirtala) | |||||
masculine (karlkyn) | feminine (kvenkyn) | neuter (hvorugkyn) | masculine (karlkyn) | feminine (kvenkyn) | neuter (hvorugkyn) | ||
nominative (nefnifall) | veifaði | veifaða | veifaða | veifuðu | veifuðu | veifuðu | |
accusative (þolfall) | veifaða | veifuðu | veifaða | veifuðu | veifuðu | veifuðu | |
dative (þágufall) | veifaða | veifuðu | veifaða | veifuðu | veifuðu | veifuðu | |
genitive (eignarfall) | veifaða | veifuðu | veifaða | veifuðu | veifuðu | veifuðu |
Noun
veifa f (genitive singular veifu, nominative plural veifur)
- pennant, flag
Declension
declension of veifa
f-w1 | singular | plural | ||
---|---|---|---|---|
indefinite | definite | indefinite | definite | |
nominative | veifa | veifan | veifur | veifurnar |
accusative | veifu | veifuna | veifur | veifurnar |
dative | veifu | veifunni | veifum | veifunum |
genitive | veifu | veifunnar | veifa/veifna | veifanna/veifnanna |
Old Norse
Etymology
From Proto-Germanic *waibijaną, whence also Gothic 𐌱𐌹𐍅𐌰𐌹𐌱𐌾𐌰𐌽 (biwaibjan).
Verb
veifa
- to wave
Conjugation
This verb needs an inflection-table template.
Descendants
- Icelandic: veifa
- Norwegian: veive
- Westrobothnian: hväiv
References
- veifa in Geir T. Zoëga (1910) A Concise Dictionary of Old Icelandic, Oxford: Clarendon Press