vanmegin
Old Norse
Etymology
van- + megin
Noun
vanmegin n
- weakness, illness
- fainting, swoon
Declension
Declension of vanmegin (strong a-stem, singular only)
neuter | singular | |
---|---|---|
indefinite | definite | |
nominative | vanmegin | vanmeginit |
accusative | vanmegin | vanmeginit |
dative | vanmagni, vanmegni | vanmagninu, vanmegninu |
genitive | vanmegins | vanmeginsins |
See also
- vanmeginn
References
- vanmegin in Geir T. Zoëga (1910) A Concise Dictionary of Old Icelandic, Oxford: Clarendon Press