uręczyć
Polish
Etymology
Inherited from Old Polish uręczyć, from Proto-Slavic *urǫčiti. By surface analysis, u- + ręczyć.
Pronunciation
- IPA(key): /uˈrɛn.t͡ʂɨt͡ɕ/
- Rhymes: -ɛnt͡ʂɨt͡ɕ
- Syllabification: u‧rę‧czyć
Verb
uręczyć pf (imperfective uręczać)
- (transitive, archaic) to guarantee (to give an assurance that something will be done right)
- Synonyms: zagwarantować, zapewnić, zaręczyć
Conjugation
Conjugation of uręczyć pf
singular | plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|
person | masculine | feminine | neuter | virile | nonvirile | |
infinitive | uręczyć | |||||
future tense | 1st | uręczę | uręczymy | |||
2nd | uręczysz | uręczycie | ||||
3rd | uręczy | uręczą | ||||
impersonal | uręczy się | |||||
past tense | 1st | uręczyłem | uręczyłam | uręczyliśmy | uręczyłyśmy | |
2nd | uręczyłeś | uręczyłaś | uręczyliście | uręczyłyście | ||
3rd | uręczył | uręczyła | uręczyło | uręczyli | uręczyły | |
impersonal | uręczono | |||||
conditional | 1st | uręczyłbym | uręczyłabym | uręczylibyśmy | uręczyłybyśmy | |
2nd | uręczyłbyś | uręczyłabyś | uręczylibyście | uręczyłybyście | ||
3rd | uręczyłby | uręczyłaby | uręczyłoby | uręczyliby | uręczyłyby | |
impersonal | uręczono by | |||||
imperative | 1st | niech uręczę | uręczmy | |||
2nd | uręcz | uręczcie | ||||
3rd | niech uręczy | niech uręczą | ||||
passive adjectival participle | uręczony | uręczona | uręczone | uręczeni | uręczone | |
anterior adverbial participle | uręczywszy | |||||
verbal noun | uręczenie |
Further reading
- uręczyć in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
- uręczyć in Polish dictionaries at PWN