Urbicus
See also: urbicus
Latin
Etymology
From urbicus (“civic”).
Pronunciation
- (Classical) IPA(key): /ˈur.bi.kus/, [ˈʊrbɪkʊs̠]
- (Ecclesiastical) IPA(key): /ˈur.bi.kus/, [ˈurbikus]
Proper noun
Urbicus m sg (genitive Urbicī); second declension
- A Roman cognomen — famously held by:
- Quintus Lollius Urbicus, a Roman prefect
Declension
Second-declension noun, singular only.
Case | Singular |
---|---|
Nominative | Urbicus |
Genitive | Urbicī |
Dative | Urbicō |
Accusative | Urbicum |
Ablative | Urbicō |
Vocative | Urbice |
References
- Urbicus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette