uraim
Hungarian
Etymology
úr (“gentleman”) + -aim (possessive suffix)
Pronunciation
- IPA(key): [ˈurɒʲim]
- Hyphenation: ura‧im
Noun
uraim
- first-person singular multiple-possession possessive of úr
Declension
Inflection (stem in -a-, back harmony) | ||
---|---|---|
singular | plural | |
nominative | uraim | — |
accusative | uraimat | — |
dative | uraimnak | — |
instrumental | uraimmal | — |
causal-final | uraimért | — |
translative | uraimmá | — |
terminative | uraimig | — |
essive-formal | uraimként | — |
essive-modal | uraimul | — |
inessive | uraimban | — |
superessive | uraimon | — |
adessive | uraimnál | — |
illative | uraimba | — |
sublative | uraimra | — |
allative | uraimhoz | — |
elative | uraimból | — |
delative | uraimról | — |
ablative | uraimtól | — |
non-attributive possessive - singular | uraimé | — |
non-attributive possessive - plural | uraiméi | — |
Derived terms
- hölgyeim és uraim