uprzedmiotowić

Polish

From u- +‎ przedmiotowy +‎ -ić.

uprzedmiotowić pf (imperfective uprzedmiotawiać or uprzedmiotowiać)

(transitive) to objectify, to objectivize (to make (something, such as an abstract idea) possible to be perceived by the senses)
Synonyms: (obsolete) uprzedmiotować, urzeczowić, zobiektywizować, zreifikować
(transitive) to objectify (to treat (someone) as a mere object, denying (their) dignity)
Antonym: upodmiotowić

Conjugation of uprzedmiotowić pf

		singular			plural
	person	masculine	feminine	neuter	virile	nonvirile
infinitive		uprzedmiotowić
future tense	1^st	uprzedmiotowię			uprzedmiotowimy
	2^nd	uprzedmiotowisz			uprzedmiotowicie
	3^rd	uprzedmiotowi			uprzedmiotowią
	impersonal	uprzedmiotowi się
past tense	1^st	uprzedmiotowiłem	uprzedmiotowiłam		uprzedmiotowiliśmy	uprzedmiotowiłyśmy
	2^nd	uprzedmiotowiłeś	uprzedmiotowiłaś		uprzedmiotowiliście	uprzedmiotowiłyście
	3^rd	uprzedmiotowił	uprzedmiotowiła	uprzedmiotowiło	uprzedmiotowili	uprzedmiotowiły
	impersonal	uprzedmiotowiono
conditional	1^st	uprzedmiotowiłbym	uprzedmiotowiłabym		uprzedmiotowilibyśmy	uprzedmiotowiłybyśmy
	2^nd	uprzedmiotowiłbyś	uprzedmiotowiłabyś		uprzedmiotowilibyście	uprzedmiotowiłybyście
	3^rd	uprzedmiotowiłby	uprzedmiotowiłaby	uprzedmiotowiłoby	uprzedmiotowiliby	uprzedmiotowiłyby
	impersonal	uprzedmiotowiono by
imperative	1^st	niech uprzedmiotowię			uprzedmiotówmy
	2^nd	uprzedmiotów			uprzedmiotówcie
	3^rd	niech uprzedmiotowi			niech uprzedmiotowią
passive adjectival participle		uprzedmiotowiony	uprzedmiotowiona	uprzedmiotowione	uprzedmiotowieni	uprzedmiotowione
anterior adverbial participle		uprzedmiotowiwszy
verbal noun		uprzedmiotowienie

noun

nouns